jiào sì
tè sì
xiǎng sì
kuì sì
fán sì
xiǎng sì
dēng sì
fèng sì
lái sì
zhǒng sì
dǎo sì
qī sì
lǐ sì
yuè sì
líng sì
cóng sì
xiǎo sì
nì sì
fù sì
qīng sì
jiāo sì
biàn sì
cháng sì
bāng sì
yān sì
gù sì
gé sì
cì sì
jiā sì
jīng sì
xiá sì
qún sì
jué sì
chóng sì
cí sì
dì sì
fù sì
bù sì
jiě sì
lí sì
miào sì
diǎn sì
shén sì
jì sì
miè sì
zhì sì
fēng sì
yú sì
dú sì
làn sì
xiào sì
chéng sì
yīn sì
zōng sì
qún sì
bì sì
lèi sì
gòng sì
xiū sì
guó sì
jì sì
fēng sì
jié sì
jiǎng sì
yīn sì
shì sì
pèi sì
xīn sì
sài sì
hóng sì
fáng sì
péi sì
zǎi sì
⒈ 古代祭天的一种礼仪。先燔柴升烟，再加牲体或玉帛于柴上焚烧。
引《周礼·春官·大宗伯》：“以禋祀祀昊天上帝，以实柴祀日月星辰，以槱燎祀司中、司命、风师、雨师。”
郑玄注：“禋之言烟。 周人尚臭，烟气之臭闻者。槱，积也……三祀皆积柴、实牲体焉。或有玉帛燔燎，而升烟所以报阳也。”
孙诒让正义：“窃以意求之，禋祀者盖以升烟为义，实柴者盖以实牲体为义，槱燎者盖以焚燎为义。礼各不同，而礼盛者得下兼其燎柴则一。”
《汉书·礼乐志》：“﹝《郊祀歌》十九章﹞恭承禋祀，温豫为纷，黼绣周张，至神至尊。”
南朝梁刘勰《文心雕龙·封禅》：“固禋祀之殊礼，名号之秘祝，祀天之壮观矣。”
⒉ 泛指祭祀。
引《左传·桓公六年》：“故务其三时，修其五教，亲其九族，以致其禋祀。”
杜预注：“禋，絜敬也。”
孔颖达疏：“《释詁》云：‘禋，敬也。’故以禋为絜敬。”
晋葛洪《抱朴子·道意》：“夫福非足恭所请也，祸非禋祀所禳也。”
姚华《曲海一勺·骈史上》：“世世子姓，秩然昭穆，一堂禋祀，千叶配享。”
洁身斋戒以祭祀。