xiá zhāi
xiá lì
xiá tè
xiá lèi
xiá diàn
xiá qiào
xiá yú
xiá shěng
xiá hén
xiá gòu
xiá cī
xiá tóu
xiá bìng
xiá cī
xiá guò
xiá xì
xiá qì
xiá gé
xiá huì
xiá è
xiá tī
xiá dù
xiá xìn
xiá jiù
xiá diǎn
xiá xìn
xiá zǐ
xiá lèi
xiá yì
xiá wèn
xiá zhé
xiá tiǎn
méng gòu
tān gòu
kǒu gòu
jié gòu
rěn gòu
tóu gòu
jī gòu
zì gòu
xiá gòu
sù gòu
wū gòu
lǚ gòu
hán gòu
yóu gòu
bā gòu
āi gòu
cī gòu
qīng gòu
yín gòu
hàn gòu
zuì gòu
jiě gòu
miàn gòu
ěr gòu
huī gòu
wú gòu
yá gòu
guā gòu
fēn gòu
nì gòu
huì gòu
sān gòu
chāo tū
lí gòu
chén gòu
zǐ gòu
xiān gòu
péng gòu
qī gòu
qín gòu
wū gòu
ní gòu
xiāo gòu
shuǐ gòu
chén gòu
ruǎn gòu
xīn gòu
chǐ gòu
⒈ 耻辱；污点。
引唐杜甫《入衡州》诗：“老将一失律，清边生战场；君臣忍瑕垢，河岳空金汤。”
唐韩愈《县齐有怀》诗：“惟思涤瑕垢，长去事桑柘。”
⒉ 指玉石的斑疵。亦喻人的缺点、毛病。
引宋范晞文《对床夜语》卷二：“琢磨瑕垢，发扬光綵，殆玉人之攻玉，锦工之机锦也。”
明李东阳《答陆鼎仪诲言》诗：“陆君多雅怀，指我以瑕垢，翻然为起敬，竦立敛双肘。”