qiú huān
shì huān
wéi huān
fàng huān
chéng huān
qià huān
xīn huān
zàn huān
tóng huān
qiáng huān
jié huān
jìn huān
gē huān
móu huān
xián huān
nì huān
yāo huān
tōu huān
xún huān
jí huān
yú huān
hān huān
gù huān
gē huān
yán huān
xīn huān
zhuī huān
xié huān
shī huān
yòu huān
hé huān
kuáng huān
yíng huān
zào huān
gāo huān
suǒ huān
lè huān
jiù huān
téng huān
yú huān
jiǎng huān
yōu huān
xīn huān
huó huān
zhuì huān
gǔ huān
shěn huān
xiāng huān
qīng huān
lián huān
tān huān
guǎ huān
bēi huān
jiāo huān
gē huān
tǎo huān
sā huān
qīng huān
liú huān
lián huān
chéng huān
jiǎo huān
xǐ huan
tōng huān
mǎi huān
lú huān
⒈ 助兴，增其欢乐。
引《新唐书·让皇帝宪传》：“南曰‘勤政务本之楼’，帝时时登之，闻诸王作乐，必亟召升楼，与同榻坐，或就幸第，赋诗燕嬉，赐金帛侑欢。”
《东周列国志》第七九回：“兹有歌婢十羣，可以侑欢；良马三十駟，可以服车，敬致左右，聊申悦慕。”
侑yòu（动）〈书〉在筵席旁助兴；劝人吃、喝。
欢读音：huān欢huān(1)（形）快乐；高兴：～度｜～呼｜～庆。(2)（形）〈方〉起劲；活跃：撒～｜雨下得～。