guǎ dé
guǎ qī
guǎ shí
guǎ dú
guǎ nè
guǎ ǒu
guǎ hé
guǎ shòu
guǎ gū
guǎ xìn
guǎ chù
guǎ tóu
guǎ chóu
guǎ tài
guǎ duàn
guǎ lí
guǎ yíng
guǎ zhì
guǎ kè
guǎ ài
guǎ rén
guǎ tú
guǎ yú
guǎ lì
guǎ sǎo
guǎ qīng
guǎ mèi
guǎ jū
guǎ mìng
guǎ jiāng
guǎ jūn
guǎ àn
guǎ móu
guǎ fu
guǎ cù
guǎ yuē
guǎ bó
guǎ lǎo
guǎ shuāng
guǎ mǔ
guǎ zhuàng
guǎ lì
guǎ shuāng
guǎ qì
guǎ huān
guǎ guò
guǎ fá
guǎ shì
guǎ xué
guǎ qiàn
guǎ qiǎn
guǎ wén
guǎ là
guǎ fāng
guǎ ǒu
guǎ jiàn
guǎ cǎo
guǎ huǐ
guǎ néng
guǎ huáng
guǎ ēn
guǎ lǎo
guǎ yóu
guǎ wéi
guǎ zhī
guǎ qù
guǎ yǔ
guǎ chén
guǎ xiān
guǎ yuàn
guǎ hé
guǎ nián
guǎ gōng
guǎ chóu
guǎ jiāo
guǎ liè
guǎ qíng
guǎ là
guǎ mò
guǎ yán
guǎ xiá
guǎ jiǔ
guǎ ruò
guǎ hàn
guǎ wèi
guǎ bái
guǎ chéng
guǎ xiōng
guǎ chóu
guǎ shǎo
guǎ méng
guǎ shěn
guǎ lā
guǎ mào
guǎ yù
guǎ lòu
guǎ hú
guǎ mín
guǎ dàn
guǎ fū
guǎ dàn
guǎ dàn
guǎ sè
guǎ zǐ
guǎ zhù
guǎ dǎng
guǎ fā
guǎ lǜ
guǎ tè
guǎ fù
guǎ hè
lián huān
zhuī huān
jìn huān
yíng huān
sā huān
qiáng huān
lú huān
gǔ huān
jié huān
zhuì huān
zào huān
gù huān
tān huān
xián huān
xié huān
jiù huān
xún huān
yú huān
lè huān
yòu huān
chéng huān
hān huān
suǒ huān
xīn huān
chéng huān
yōu huān
zàn huān
guǎ huān
qià huān
xīn huān
nì huān
gē huān
móu huān
liú huān
yāo huān
tōu huān
mǎi huān
tóng huān
wéi huān
xīn huān
jiǎo huān
yán huān
gāo huān
shì huān
gē huān
shěn huān
qīng huān
lián huān
xiāng huān
fàng huān
tǎo huān
yú huān
bēi huān
huó huān
kuáng huān
qiú huān
téng huān
jiǎng huān
tōng huān
qīng huān
shī huān
jiāo huān
hé huān
xǐ huan
jí huān
gē huān
⒈ 缺少欢乐；不愉快。
引唐白居易《游悟真寺诗一百三十韵》：“拙直不合时，无益同素餐。以此自惭惕，戚戚常寡欢。”
郭沫若《黑猫》六：“母亲大约是看见我默默寡欢，她也很明白我急于离家的心事。”
沙汀《一个秋天的晚上》：“因为一次颇为别致的示众，它把全市的男妇老幼，一统召集来了，让他们替自己寂寞寡欢的生活撒上一点香料。”
寡guǎ(1)（形）少；缺少（跟‘众、多’相对）：～欢｜沉默～言｜～不敌众｜孤陋～闻。(2)（形）淡而无味：清汤～水。(3)（形）妇女死了丈夫：守～｜～居。
欢读音：huān欢huān(1)（形）快乐；高兴：～度｜～呼｜～庆。(2)（形）〈方〉起劲；活跃：撒～｜雨下得～。