zhēn quē
zhēn guī
zhēn guàn
zhēn biān
zhēn jiào
zhēn fěng
zhēn lǚ
zhēn jiàn
zhēn yán
zhēn míng
zhēn cì
zhēn qiē
zhēn shí
zhēn dǔ
zhēn jǐng
zhēn jiè
zhēn yú
zhēn tiàn
zhēn jiè
zhēn jiàn
zhēn jǐng
zhēn huì
zhēn gōng
zhēn cī
zhēn guǎn
jiǎng huì
zhēn huì
zhēn huì
shì huì
shēn huì
xùn huì
jiè huì
qīng huì
jiàn huì
juān huì
yīn huì
quàn huì
huà huì
jiè huì
yàn huì
dào huì
jiào huì
zhūn huì
wèi huì
shǒu huì
zuò huì
cí huì
zhào huì
yòu huì
zhōng huì
jiǎn huì
yù huì
guī huì
dūn huì
yí huì
chǒng huì
shèng huì
nà huì
jū huì
qǐ huì
jiā huì
tāi huì
rén huì
zhǐ huì
hái huì
dǔ huì
⒈ 规劝教导。
引汉徐干《中论·虚道》：“先王之礼，左史记事，右史记言，师瞽诵诗，庶僚箴诲，器用载铭，筵席书戒，月考其为，岁会其行，所以自供正也。”
《后汉书·崔寔传》：“或荒耽嗜欲，不恤万机；或耳蔽箴诲，厌伪忽真。”
南朝宋刘义庆《世说新语·栖逸》：“孔车骑少有嘉；遁意，年四十餘，始应安东命。未仕宦时，常独寝歌吹，自箴诲，自称孔郎，游散名山。”