máng shèng
máng cóng
máng xīn
máng qū
máng tán
máng shé
máng máng
máng dào
máng shū
máng kǒng
máng zhàng
máng zì
máng dòng
máng mèi
máng zǐ
máng shǐ
máng gǔ
máng miǎo
máng tīng
máng pāi
máng mù
máng liú
máng yǎn
máng chén
máng míng
máng qí
máng yīn
máng wén
máng jǐng
máng gǔ
máng fèi
máng cí
máng gàn
máng míng
máng rén
máng tāng
máng mào
máng wēng
máng shuò
máng rán
máng nǚ
máng xìn
máng biāo
máng mán
máng mèi
máng lóng
máng shěn
máng chāng
máng yún
máng diǎn
máng cháng
máng zuǒ
máng qiú
máng shì
máng kuì
máng zhě
máng yáng
máng hūn
máng lòu
máng jìn
máng cháng
máng fēng
máng yǔ
盲máng（名）看不见东西；瞎：～人｜文～｜色～。
眡读音：shì1.观看，察视。《周礼·天官·太宰》：“及執事，眡滌濯。”郑玄注：“眡音視，本又作視。”《汉书·叙传上》：“歷世莫眡，不知其將含景耀，吐英精，曠千載而流夜光也。”
2.看待；照顾。宋无名氏《宣政杂录·孝子》：“即以刀付邏卒，束手就執，既行猶回視諸人，曰：‘好眡吾母。’行人皆爲之泣下。”
3.如；比。《周礼·天官·食医》：“凡食齊眡春時，羹齊眡夏時，醬齊眡秋時，飲齊眡冬時。”郑玄注：“眡音視。”
4.治理，处理。参见“眡事”。
5.通“示”。出示。明陈继儒《读书镜》卷三：“近世持玩好之物眡人者，貪忍之輩，一目而覬覦之心萌焉。”