gōng sù
qīng sù
fǎn sù
yìng sù
shēn sù
zì sù
pī sù
jiào sù
biàn sù
jié sù
yuān sù
chóu sù
jiān sù
yuè sù
wǎng sù
xián sù
hào sù
tōng sù
tán sù
shàng sù
gào sù
kè sù
fū sù
chéng sù
miǎn sù
tóu sù
miǎn sù
kū sù
sòng sù
fù sù
qì sù
dié sù
bǐng sù
lùn sù
kòng sù
zī sù
fán sù
lǐ sù
kàng sù
āi sù
bài sù
chè sù
fēi sù
xuān sù
chén sù
qǐng sù
chǎn sù
biàn sù
yù sù
shèng sù
zhēng sù
cí sù
biǎo sù
pōu sù
cí sù
yuán sù
shēn sù
⒈ 讼辞，诉状。
引《文选·孔稚珪＜北山移文＞》：“敲扑諠嚣犯其虑，牒诉倥偬装其怀。”
吕向注：“牒，文牒也；诉，告也。”
宋司马光《送人为闽宰》诗：“政用慈良化，居无牒诉纷。”
《宋史·文苑传一·何承裕》：“每览牒诉，必戏判以喻曲直，诉者多心伏引去。”
诉讼文辞。