sōu fú
sōu shēn
sōu láo
sōu liáo
sōu yáng
sōu lǎn
sōu yuè
sōu tǎo
sōu suǒ
sōu chá
sōu shān
sōu sāo
sōu kuò
sōu kū
sōu tī
sōu cháng
sōu qiú
sōu juē
sōu bǔ
sōu fǎng
sōu jiǎo
sōu liè
sōu tī
sōu lüè
sōu jù
sōu jí
sōu jī
sōu xún
sōu shū
sōu jí
sōu cái
sōu jiǎo
sōu luó
sōu cǎi
sōu jiǎn
sōu guā
sōu bǔ
sōu chéng
sōu qí
sōu xiǎn
sōu liàn
sōu zhěng
sōu sōu
sōu mì
sōu ná
sōu tián
sōu gòu
sōu jué
sōu yáng
sōu xián
sōu tián
sōu jué
sōu bá
sōu gá
sōu jié
sōu jie
sōu yuè
sōu ná
sōu cáng
sōu xuǎn
sōu jiǎn
sōu zé
⒈ 搜索揭发。
引《资治通鉴·唐太宗贞观元年》:“设官分职,各有所司。果有愆违,御史自应纠举;若徧歷诸司,搜擿疵纇,太为烦碎。”
⒉ 搜集摘取。
引宋韩维《朝发灵树寄曼叔师厚》诗:“诸君豪杰士,经训饱搜擿。”
搜sōu(1)(动)寻找:~求|~集。(2)(动)搜查:~身|~腰。
擿读音:tī,zhì,zhāi[ tī ]1. 挑出:“其令三辅毋得以春夏擿巢探卵,弹射飞鸟。”
2. 挑剔;指摘:“伏闻诸典校擿抉细微,吹毛求瑕。”
3. 指使:“卫将军(王)商密擿永令发去。”
4. 揭发:发奸擿伏(揭露隐秘罪恶)。
5. 搜索。
6. 探。
7. 剖开;分。
8. 捶。