láng gē
láng kàng
láng hú
láng zhǔ
láng cān
láng tūn
láng hú
láng quǎn
láng jí
láng jí
láng yá
láng dào
láng hǔ
láng wàng
láng qiǎng
láng wěi
láng háo
láng shì
láng huǒ
láng jǐng
láng bīng
láng suì
láng zǐ
láng gǒu
láng zhì
láng hòu
láng fēng
láng hái
láng xīn
láng huān
láng xū
láng bèi
láng xīng
láng dāng
láng háo
láng dú
láng bèi
láng chóng
láng chuāng
láng jīn
láng jù
láng tū
láng xìng
láng zhāng
láng kàng
láng jū
láng hù
láng tǔ
láng cuàn
láng jí
láng jīn
láng huāng
láng kàng
láng wō
láng xū
láng lì
láng jīn
láng zhǒng
láng tān
láng gù
láng háo
láng jiǎo
láng bá
láng zǎi
láng hěn
láng yān
láng hěn
láng kàng
láng shī
láng háo
láng máng
láng jìng
láng tou
láng zuǐ
láng xiǎn
láng māo
纵横散.乱貌。
指散乱之物。
跋扈，猖獗。
⒈ 纵横散乱貌。
引《周礼·秋官·序官》“条狼氏” 汉郑玄注：“杜子春云：‘条当为涤器之涤。’涤，除也；狼，狼扈道上。”
贾公彦疏：“谓不蠲之物在道，犹今言狼藉也。”
《新唐书·李密传》：“民食兴洛仓者，给授无检，至负取不胜，委於道，践輮狼扈。”
⒉ 指散乱之物。
引清顾炎武《日知录·街道》：“古之王者，於国中之道路，则有条狼氏，涤除道上之狼扈，而使之洁清。”
章炳麟《訄书·族制》：“三古之世卿，若执桃茢以赤犮其不材之种，然后九州去其狼扈，而集其清淑。虽竞存，非私也。”
⒊ 跋扈，猖獗。
引《新唐书·元结传》：“往年逆贼，东穷海，南淮汉，西抵函秦，北彻幽都，丑徒狼扈在四方者几百万，当时之祸可谓剧，而人心危矣。”
宋王楙《野客丛书·以物性喻人》：“惟狼之喻尤多，言其恣食则曰狼餐……言其陆梁则曰狼扈。”