láng jí
láng zhāng
láng háo
láng hú
láng xīng
láng tǔ
láng suì
láng gē
láng cuàn
láng huāng
láng zuǐ
láng háo
láng hòu
láng dú
láng xīn
láng jū
láng chuāng
láng jí
láng háo
láng hǔ
láng gù
láng shī
láng zhì
láng hú
láng hái
láng hěn
láng hù
láng zǎi
láng xìng
láng kàng
láng huǒ
láng fēng
láng quǎn
láng máng
láng tou
láng chóng
láng tūn
láng shì
láng jīn
láng hěn
láng huān
láng xū
láng háo
láng kàng
láng lì
láng wěi
láng bá
láng bīng
láng wō
láng xiǎn
láng zhǒng
láng qiǎng
láng bèi
láng yá
láng kàng
láng yān
láng gǒu
láng jǐng
láng tū
láng xū
láng zhǔ
láng māo
láng jìng
láng zǐ
láng kàng
láng wàng
láng cān
láng jīn
láng tān
láng dāng
láng dào
láng jí
láng jīn
láng bèi
láng jiǎo
láng jù
màn hú
shāng hú
zī hú
rán hú
jiǔ hú
féi hú
sān hú
lóng hú
gǔ hú
jī hú
bǎn hú
qǐ hú
hé hú
ān hú
jiāo hú
hán hú
lín hú
hú hú
zhū hú
gāo hú
zhōng hú
kuài hú
láng hú
fēng hú
jiǎ hú
chóu hú
bào hú
màn hú
diāo hú
dōng hú
shān hú
jīng hú
mó hú
dǐng hú
jiàn hú
qiāng hú
nì hú
xuán hú
èr hú
yún hú
xī hú
wǔ hú
zuó hú
zá hú
fēng hú
zhuì hú
chán hú
fén hú
lǐng hú
zǐ hú
lú hú
sì hú
hán hú
pān hú
diāo hú
jié hú
pō hú
mí hú
shì hú
chái hú
qiū hú
chuí hú
xùn hú
bá hú
yuǎn hú
ào hú
diāo hú
tí hú
hán hú
má hú
yē hú
lán hú
dà hú
màn hú
xuán hú
喻处境艰难，进退维谷。
⒈ 喻处境艰难，进退维谷。参见“狼跋”。
引《诗·豳风·狼跋》：“狼跋其胡，载疐其尾。”
孔颖达疏：“毛以为狼之老者则頷下垂胡，狼进前则躐其胡，却退则跲其尾……以喻周公摄政之时，远则四国流言，近则王不知其志，进退有难。”
朱熹集传：“胡，頷下悬肉也。”
高亨注：“胡，兽頷下下垂的肉。兽的胡上总是生着较长的毛，所以字变为鬍，胡本含有鬍意。老狼的胡肉长，胡毛也长，行走时，两脚就踩着了。”
宋敖陶孙《题三元楼壁》诗：“左手旋乾右转坤，如何羣小恣流言。狼胡无地居姬旦，鱼腹终天弔屈原。”
清赵翼《西湖咏古》之五：“去国狼胡非帝意，隔篱犬吠是人声。”
狼láng（名）哺乳动物；形状和狗相似；昼伏夜出；性情残忍而贪婪；伤害人畜；对畜牧业有害处。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。