mián yǔ
mián ruǎn
mián liè
mián méng
mián miǎo
mián mán
mián mián
mián shān
mián zi
mián jué
mián chuò
mián miǎo
mián ài
mián bù
mián róng
mián róu
mián dài
mián lì
mián cháng
mián jiǎn
mián bó
mián luán
mián mào
mián xiù
mián zuì
mián qū
mián mì
mián lì
mián yuǎn
mián chǐ
mián shì
mián dié
mián lián
mián wàng
mián yáng
mián zhā
mián mì
mián jǔ
mián lián
mián huā
mián yī
mián méng
mián yǔ
mián xuán
mián jù
mián dùn
mián mì
mián zhǐ
mián yán
mián ruò
mián luò
mián gèn
mián chán
mián dǔ
mián tiān
mián lì
mián gé
mián bèi
mián miǎo
mián tàn
mián yě
mián zhuì
mián chóu
mián shàng
mián wēi
mián ài
mián bó
mián kuàng
mián miǎo
mián jiǎ
mián táng
mián gù
mián yào
mián chóu
mián xù
绵绵miánmián
(1) 微细;连续不断(好工具.)的样子
例秋雨绵绵英continuous;unbroken⒈ 亦作“緜绵”。
⒉ 连续不断貌。
引《诗·王风·葛藟》:“緜緜葛藟,在河之滸。”
毛传:“緜緜,长不絶之貌。”
唐白居易《长恨歌》:“天长地久有时尽,此恨緜緜无絶期。”
清陈维崧《添字昭君怨》词:“今朝细雨太绵绵,且高眠。”
萧军《八月的乡村》一:“那边是一片宁静的田野,田野的尽处是一带绵绵无尽的远山。”
⒊ 微细;微弱。
引《淮南子·缪称训》:“福之萌也緜緜,祸之生也分分,福祸之始萌微,故民嫚之。”
王念孙《读书杂志·淮南子》:“分分当为介介,字之误也。介介,微也;緜緜介介,皆微也,故曰福祸之始萌微。”
《素问·脉要精微论》:“緜緜其去,如弦絶死。”
王冰注:“緜緜,言微微,似有而不甚应手也。”
宋苏辙《送琳长老还大明山》诗:“我适病寒热,气力才緜緜。”
⒋ 安静貌。
引《诗·大雅·常武》:“緜緜翼翼,不测不克。”
毛传:“緜緜,靚也。”
孔颖达疏:“緜緜然安静,不行暴掠;翼翼然恭敬,各司其事。”
形容连续不绝。