fán zhuó
fán pò
fán ruò
fán nì
fán dàng
fán xíng
fán wēi
fán sì
fán lái
fán gào
fán yì
fán zhì
fán páo
fán chái
fán liáo
fán kuì
fán pào
fán xiāo
fán ròu
fán zhǐ
fán sàng
fán liè
fán qì
fán ruò
fán liáo
fán gǔ
fán suì
fán miè
fán jì
fán rán
fán shāo
fán shí
fán zhēn
fán yù
huǒ chái
yǐn chái
cān chái
fān chái
yíng chái
gān chái
jí chái
cì chái
cān chái
chī chái
jǔ chái
kū chái
jīng chái
kǎn chái
pǐ chái
yá chái
lù chái
jiāo chái
shēng chái
fán chái
qīn chái
shī chái
mù chái
lú chái
shí chái
xīn chái
mián chái
chéng chái
máo chái
lín chái
niù chái
fén chái
yè chái
yīn chái
shù chái
dào chái
hú chái
diào chái
⒈ 古代祭天仪式。将玉帛、牺牲等置于积柴上而焚之。
引《仪礼·觐礼》：“祭天，燔柴……祭地，瘞。”
《尔雅·释天》：“祭天曰燔柴。”
邢昺疏：“祭天之礼，积柴以实牲体、玉帛而燔之，使烟气之臭上达於天，因名祭天曰燔柴也。”
《后汉书·礼仪志上》：“进熟献，太祝送，旋，皆就燎位，宰祝举火燔柴，火然，天子再拜，兴，有司告事毕也。”
清陶澂《登恒山》诗：“燔柴有制存周典，持节无人出汉宫。”
⒉ 烧火用的柴。
引郭沫若《骑士·双簧》：“燔柴正要着火的时候，我却得了一番天来的惠雨。”
祭天之礼。