gǎn rǎn
là rǎn
jìn rǎn
táo rǎn
là rǎn
hōng rǎn
tān rǎn
gōu rǎn
sī rǎn
wū rǎn
wò rǎn
miào rǎn
bō rǎn
xūn rǎn
shí rǎn
méi rǎn
wèn rǎn
zhàng rǎn
xí rǎn
wū rǎn
rú rǎn
qīn rǎn
jī rǎn
diǎn rǎn
wú rǎn
qiān rǎn
cūn rǎn
jiù rǎn
jìn rǎn
zā rǎn
sān rǎn
mù rǎn
qū rǎn
shéng rǎn
liàn rǎn
yīn rǎn
diàn rǎn
diǎn rǎn
jiān rǎn
huī rǎn
huì rǎn
guà rǎn
lián rǎn
pān rǎn
xiǔ rǎn
qiān rǎn
xuān rǎn
ài rǎn
tì rǎn
xūn rǎn
chán rǎn
tiē rǎn
huàn rǎn
bì rǎn
gōu rǎn
zhān rǎn
zì rǎn
chuán rǎn
piǎo rǎn
rěn rǎn
yǒu rǎn
mò rǎn
gòu rǎn
wēng rǎn
miè rǎn
yīn rǎn
miàn rǎn
hàn rǎn
qū rǎn
rǔ rǎn
xuàn rǎn
沾染;感染。谓受到某种影响。
犹渲染;点染。
沾染;感染。谓受到某种影响。
南朝梁萧统《讲席将毕赋三十韵》:“惠义比瑶琼,薰染犹兰菊。”《朱子语类》卷九五:“人性本善而已,才堕入气质中,便薰染得不好了;虽薰染得不好,然本性却依旧在。” 清周在浚《行述》:“ 江南华侈,后生辈易为薰染,愿尔等勿效之也。” 欧阳予倩《泼妇》:“要知道让一个清洁无瑕的儿童,去受罪恶的薰染,是作母亲的罪恶。”
犹渲染;点染。
宋周煇《清波杂志》卷五:“ 米元暉善画,能以古为今,盖妙於薰染縑素。”
薰香与染色。