jiàn chí
jiàn yòng
jiàn tè
jiàn rǎng
jiàn wáng
jiàn qiè
jiàn bī
jiàn dǎng
jiàn nǐ
jiàn luàn
jiàn wù
jiàn wěi
jiàn yì
jiàn kuáng
jiàn duó
jiàn làn
jiàn shǎng
jiàn jū
jiàn míng
jiàn tán
jiàn chà
jiàn shèng
jiàn zá
jiàn lì
jiàn zhèng
jiàn màn
jiàn dú
jiàn cí
jiàn wèi
jiàn dào
jiàn fú
jiàn màn
jiàn kè
jiàn zòng
jiàn jù
jiàn bī
jiàn chǐ
jiàn shàng
jiàn yú
jiàn yán
jiàn zhà
jiàn tiǎn
jiàn shàn
jiàn chén
jiàn jì
jiàn fēn
jiàn lè
jiàn zì
jiàn ào
jiàn chēng
jiàn shē
jiàn dù
jiàn shì
jiàn lǐ
jiàn wěn
jiàn yuán
jiàn mào
jiàn nüè
jiàn yù
jiàn sì
jiàn nì
jiàn guì
jiàn yì
jiàn xiāo
jiàn zuò
jiàn lí
jiàn wéi
jiàn jūn
jiàn yì
jiàn yì
jiàn pàn
jiàn shù
jiàn hào
jiàn zhǔ
jiàn duān
jiàn wěi
jiàn qǔ
jiàn yuè
jiàn tuī
jiàn yì
jiàn yú
jiàn nǐ
jiàn wàng
jiàn xiān
jiàn chǒng
⒈ 越分地奢侈；过分奢侈。
引《后汉书·刘虞传》：“虞虽为上公，天性节约，敝衣绳履，食无兼肉。远近豪俊夙僭奢者，莫不改操而归心焉。”
宋司马光《四豪论》：“﹝春申君﹞割江东之封，穷僭奢之乐，十餘年间， 楚国益弱。”
严复《主客平议》：“秩序紊，纪纲亡，则民僭奢譸张，相率以从於无等之慾。”
僭jiàn（动）超越本分；古时称地位在下的冒用在上的名义、器物等：～越｜～号。
奢读音：shē奢shē(1)（形）奢侈：穷～极欲。(2)（形）过分的：～望。