jiǎ jì
jiǎ guō
jiǎ zhōng
jiǎ fàn
jiǎ xuàn
jiǎ yǒng
jiǎ fú
jiǎ yù
jiǎ dào
jiǎ yīng
jiǎ bó
jiǎ xuàn
jiǎ zhōu
gǔ mǎ
jiǎ gōng
jiǎ kè
jiǎ yāng
jiǎ bàn
jiǎ yú
jiǎ mín
jiǎ qū
jiǎ shòu
jiǎ yù
jiǎ shù
jiǎ shī
jiǎ tián
jiǎ ér
jiǎ fān
jiǎ chóu
jiǎ shāng
jiǎ qū
jiǎ dài
jiǎ huì
jiǎ shēng
jiǎ fú
jiǎ shì
jiǎ lì
jiǎ zhōu
gǔ hài
jiǎ qí
gǔ huò
jiǎ hú
jiǎ gé
jiǎ chǔ
jiǎ fēng
jiǎ guān
jiǎ guì
jiǎ kuài
jiǎ diàn
gǔ yòng
jiǎ xī
jiǎ zēng
jiǎ chéng
jiǎ xìn
jiǎ qī
jiǎ sì
jiǎ sūn
gǔ rén
jiǎ dào
xiǎo fàn
yān fàn
kè fàn
dǔ fàn
zhuǎn fàn
jiǎ fàn
dào fàn
gū fàn
jiān fàn
gū fàn
mǎi fàn
shì fàn
bǎi fàn
dú fàn
bài fàn
sī fàn
dǎo fàn
yóu fàn
xiāo fàn
zǎng fàn
bì fàn
shuǐ fàn
jū fàn
tōng fàn
wén fàn
yùn fàn
fù fàn
huò fàn
liàng fàn
xīng fàn
mào fàn
diào fàn
yōng fàn
tān fàn
shū fàn
bào fàn
shāng fàn
⒈ 经商贩卖。
引《汉书·匈奴传下》：“匈奴以故事遣使者责乌桓税， 匈奴人民妇女欲贾贩者皆随往焉。”
《太平广记》卷一二五引唐谷神子《博异志·崔无隐》：“兄每以贾贩江湖之货为业。”
清吴伟业《鹿樵纪闻·自成犯阙》：“阴遣人輦重货贾贩都市。”
⒉ 商贩。
引清唐甄《潜书·取善》：“虽芻蕘之属，贾贩之流，皆可以三人有师之法求之也。”
清黄六鸿《福惠全书·杂课·杂徵馀论》：“至如牛、驴等项小民日用之需，若翼徵蹄算，贾贩将裹足不前，民用因之日缩而价腾。”
章炳麟《訄书·序种姓上》：“然贾贩齐民，犹以财力相君。”