jiǎ yú
gǔ yòng
jiǎ xìn
jiǎ yǒng
jiǎ sì
jiǎ zēng
jiǎ zhōu
jiǎ shù
jiǎ shēng
jiǎ shì
jiǎ fàn
jiǎ mín
jiǎ qí
jiǎ gé
jiǎ shāng
jiǎ sūn
jiǎ yāng
jiǎ bàn
jiǎ kè
jiǎ dào
jiǎ dào
jiǎ guì
jiǎ yù
jiǎ ér
jiǎ bó
jiǎ chóu
jiǎ chéng
jiǎ gōng
jiǎ tián
gǔ mǎ
jiǎ fān
jiǎ hú
jiǎ zhōu
jiǎ chǔ
jiǎ fú
jiǎ lì
jiǎ xuàn
jiǎ qū
jiǎ qū
jiǎ shòu
jiǎ diàn
jiǎ kuài
jiǎ qī
jiǎ guō
jiǎ fēng
jiǎ dài
jiǎ yù
gǔ huò
jiǎ shī
jiǎ zhōng
jiǎ yīng
jiǎ xuàn
jiǎ guān
jiǎ jì
gǔ rén
gǔ hài
jiǎ huì
jiǎ xī
jiǎ fú
sì hú
kuài hú
lín hú
zǐ hú
dà hú
zhuì hú
lán hú
hán hú
qiāng hú
diāo hú
fēng hú
xī hú
qiū hú
nì hú
jīng hú
màn hú
dǐng hú
pān hú
bào hú
hán hú
mó hú
hú hú
dōng hú
pō hú
shāng hú
mí hú
hán hú
rán hú
wǔ hú
yē hú
zī hú
zuó hú
zá hú
ān hú
lú hú
diāo hú
jiāo hú
yuǎn hú
chán hú
jiǎ hú
yún hú
hé hú
chóu hú
má hú
xùn hú
qǐ hú
fēng hú
bá hú
féi hú
màn hú
jī hú
zhū hú
fén hú
zhōng hú
chái hú
ào hú
lǐng hú
jié hú
tí hú
màn hú
láng hú
chuí hú
èr hú
lóng hú
gǔ hú
jiàn hú
diāo hú
jiǔ hú
gāo hú
xuán hú
xuán hú
shì hú
shān hú
bǎn hú
sān hú
⒈ 经商的胡人。
引《后汉书·马援传》：“伏波类西域贾胡，到一处輒止，以是失利。”
李贤注：“言似商胡所至之处輒停留。贾音古。”
宋苏轼《郁孤台》诗：“不随猿鹤化，甘作贾胡留。”
郁达夫《去卜于峇鲁留赠陈金绍》诗：“十年久作贾胡游，残夜蛮荒迭梦秋。”
⒉ 泛指外国商人。
引宋陈造《定海》诗之二：“官廨盐烟外，居人杂贾胡。”
清蒲松龄《聊斋志异·晚霞》：“端货其珠，有贾胡出貲百万，家由此巨富。”
旧称经商的胡人。
1. 姓。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。