mèng xià
mèng lǎo
mèng mǔ
mèng kē
mèng hòu
mèng jìn
mèng xì
mèng tíng
mèng làng
mèng lín
mèng yì
mèng xiǎng
mèng jū
mèng jiāo
mèng bēn
mèng shuō
mèng sǒu
mèng huái
mèng zhū
mèng qīng
mèng xún
mèng niǎo
mèng guāng
mèng jiāng
mèng zhī
mèng zǐ
mèng hán
mèng pó
mèng cháng
mèng zōu
mèng qiū
mèng zhú
mèng láo
mèng wǔ
mèng yuè
mèng xiǎng
mèng zhū
mèng zhū
mèng jīn
mèng yáng
mèng mén
mèng jí
mèng dōng
mèng lè
mèng chūn
mèng cháng
⒈ 努力进取;进取。
引《文选·班固<幽通赋>》:“盍孟晋以迨羣兮,辰倏忽其不再。”
李善注引曹大家曰:“孟,勉也。晋,进也。”
唐权德舆《比部郎中崔君元翰集序》:“无溢言曼辞以为夸大,无諂笑柔色以资孟晋。”
元方回《送刘都事五十韵》:“为言耻孟晋,如病夏畦胁。”
章炳麟《驳康有为论革命书》:“人心进化,孟晋不已。”
孟mèng(1)(形)指农历一季的第一个月。参看“仲”、“季”。(2)(形)旧时在兄弟排行里代表最大的。(3)(形)(Mèng)姓。
晋读音:jìn1.周朝国名(前11世纪中叶—前4世纪中叶)。在今山西、河北南部一带。被韩、赵、魏三家所灭。
2.朝代名。1.(265—316)。司马炎灭魏后建立。建都洛阳,国号晋,史称西晋。为匈奴人刘聪所灭。后司马睿在建康(今江苏南京)重建晋朝(317—420),史称东晋。为刘裕所灭。西晋、东晋合称两晋。2. 五代之一(936—946)。石敬瑭勾结契丹灭后唐建立。建都汴(今河南开封),国号晋,史称后晋。为契丹所灭。
3.山西的别称。
4.进;升:~见。~级。