kuí gǔ
yú gǔ
yǎn gǔ
jǐng gǔ
shǔ gǔ
bù gǔ
cháng gǔ
shū gǔ
shè gǔ
nuó gǔ
jīng gǔ
yì gǔ
mán gǔ
gāng gǔ
yán gǔ
hé gǔ
dān gǔ
jí gǔ
chá gǔ
jīn gǔ
fǎ gǔ
kǎn gǔ
dié gǔ
jiàn gǔ
xíng gǔ
fú gǔ
fù gǔ
pán gǔ
yī gǔ
jiù gǔ
huā gǔ
là gǔ
dà gǔ
huì gǔ
lìng gǔ
chuán gǔ
wò gǔ
sàn gǔ
biān gǔ
dá gǔ
yāo gǔ
jìn gǔ
yú gǔ
hé gǔ
gòng gǔ
xiàn gǔ
gāo gǔ
bāng gǔ
xiǎo gǔ
wán gǔ
zhōu gǔ
fén gǔ
míng gǔ
piāo gǔ
shǒu gǔ
dǎo gu
qí gǔ
wǔ gǔ
chān gǔ
xiāo gǔ
yà gǔ
hé gǔ
jiè gǔ
chén gǔ
huáng gǔ
jié gǔ
liàng gǔ
fǔ gǔ
chuí gǔ
táo gǔ
mù gǔ
jīng gǔ
huà gǔ
zhuàn gǔ
tōng gǔ
kuà gǔ
wěi gǔ
gāng gǔ
shā gǔ
chuàn gǔ
qiáo gǔ
xìn gǔ
fēng gǔ
xī gǔ
dié gǔ
tuó gǔ
jiào gǔ
léi gǔ
èr gǔ
liù gǔ
lián gǔ
ěr gǔ
jūn gǔ
bēn gǔ
tǔ gǔ
dǎ gǔ
yǎ gǔ
shòu gǔ
jiàn gǔ
zhōng gǔ
léi gǔ
tuó gǔ
yú gǔ
chéng gǔ
jiā gǔ
lòu gǔ
luó gǔ
fá gǔ
yán gǔ
fā gǔ
zhuā gǔ
shí gǔ
táo gǔ
lù gǔ
yāng gǔ
fǔ gǔ
hòu gǔ
jià gǔ
tiě gǔ
gēng gǔ
gá gǔ
yíng gǔ
dōng gǔ
huǒ gǔ
jié gǔ
kāi gǔ
náo gǔ
luó gǔ
qú gǔ
yà gǔ
jī gǔ
táng gǔ
yá gǔ
qí gǔ
fàn gǔ
pí gǔ
pí gǔ
tí gǔ
bào gǔ
dān gǔ
zhàng gǔ
zhēng gǔ
yùn gǔ
wù gǔ
xuán gǔ
bū gǔ
jīn gǔ
qǐ gǔ
chuí gǔ
cāo gǔ
cháo gǔ
fàng gǔ
xìn gǔ
hú gǔ
gāi gǔ
jiǎng gǔ
fú gǔ
sān gǔ
gāo gǔ
qiáo gǔ
yà gǔ
gāo gǔ
cào gǔ
hé gǔ
bǎn gǔ
yá gǔ
yáo gǔ
tóng gǔ
gāo gǔ
cháo gǔ
bèng gǔ
tiān gǔ
bù gǔ
tīng gǔ
jìn gǔ
gē gǔ
diǎn gǔ
líng gǔ
jìn gǔ
mán gǔ
lóu gǔ
gōng gǔ
shuò gǔ
wǎ gǔ
biān gǔ
yún gǔ
jīng gǔ
wā gǔ
⒈ 笳声与鼓声。借指军乐。 《南史·曹景宗传》：“时韵已尽，唯餘竞病二字。
引景宗便操笔，斯须而成，其辞曰：‘去时儿女悲，归来笳鼓竞。借问行路人，何如霍去病 ？’帝叹不已。”
唐韩愈《大行皇太后挽歌词》之一：“秋天笳鼓歇，松柏遍山鸣。”
宋苏轼《西山戏题武昌王居士》诗：“篙竿击舸菰茭隔，笳鼓过军鸣狗惊。”
明沉采《千金记·囊沙》：“笳鼓震天鸣，旌旗耀日明。”
见〔胡笳〕
鼓读音：gǔ鼓gǔ(1)（名）（～儿）打击乐器；多为圆桶形或扁圆形；中间空；一面或两面蒙着皮革：铜～｜手～｜大～｜花～。(2)（名）形状、声音、作用像鼓的：石～｜蛙～｜耳～。(3)（动）使某些乐器或东西发出声音；敲：～琴｜～掌。(4)（动）用风箱等扇（风）：～风。(5)（动）发动；振奋：～动｜～励｜～舞｜～起勇气｜～足干劲。(6)（动）凸起；涨大：他～着嘴半天没出声｜口袋装得～～的。