tàn tì
tàn qí
tàn chà
tàn ài
tàn xiǎng
tàn shì
tàn chàng
tàn xī
tàn huǐ
tàn wǎn
tàn cí
tàn xī
tàn pèi
tàn xī
tàn qì
tàn yuàn
tàn dào
tàn fèn
tàn jiē
tàn jué
tàn wū
tàn è
tàn shǎng
tàn guài
tàn hàn
tàn fèng
tàn hèn
tàn yù
tàn bēi
tàn kuì
tàn qiǎo
tàn yì
tàn zàn
tàn yù
tàn kǎi
tàn kū
tàn jiǎng
tàn fú
tàn měi
tàn cí
tàn jiā
tàn mín
tàn hài
tàn là
tàn yǎng
tàn fú
tàn mù
tàn yà
tàn shāng
jī jiē
cháng jiē
fǔ jiē
màn jiē
yī jiē
jīng jiē
chì jiē
qī jiē
mǐn jiē
yuàn jiē
xū jiē
cù jiē
lián jiē
bēi jiē
xīng jiē
hū jiē
qīn jiē
tàn jiē
dié jiē
shāng jiē
yī jiē
xī jiē
jīn jiē
yōu jiē
zhà jiē
xū jiē
cǎn jiē
duō jiē
zī jiē
qū jiē
chēng jiē
āi jiē
⒈ 嗟叹，叹息。
引南朝梁何逊《秋夕仰赠从兄寘南》诗：“抚弦乏欢娱，临觴独叹嗟。”
唐周繇《经故宅有感》诗：“昔年埏埴生灵地，今日生人为叹嗟。”
⒉ 赞叹。
引唐杜甫《韦讽录事宅观曹将军画马图引》：“今之新图有二马，復令识者久叹嗟。”
唐罗邺《趁职单于留别阙下知己》诗：“逢秋不拟同张翰，为忆鱸鱼却叹嗟。”
嗟叹。 宋曾巩《上欧阳学士第二书》：“及行之日，又赠序引，不以规而以赏识其愚，又嘆嗟其去。”
清孙枝蔚《闲居感怀》诗之六：“坐久生嘆嗟，非嫌主情衰。”
清金和《围城纪事六咏·警奸》：“往往当路横要遮，道旁三老私嘆嗟。”
叹气。《永乐大典戏文三种．小孙屠．第三出》：「此身不幸堕烟花，最苦春来越叹嗟。」也作「叹吁」。