cōng lìng
cōng ruì
cōng lǎng
cōng liàng
cōng mǐn
cōng ruì
cōng jì
cōng kè
cōng tīng
cōng mín
cōng shí
cōng xū
cōng jǐng
cōng xiá
cōng huì
cōng huì
cōng wù
cōng dá
cōng móu
cōng zhì
cōng le
cōng zhé
cōng jiě
cōng biàn
cōng lì
cōng chá
cōng ěr
cōng jiàn
cōng jùn
cōng yǐng
cōng míng
cōng jùn
zhà huì
yǐng huì
lìng huì
chá huì
mǐn huì
sù huì
è huì
jǐng huì
bù huì
duān huì
fó huì
xuān huì
cōng huì
xiù huì
fú huì
dé huì
biàn huì
jiǎo huì
kuáng huì
wú huì
líng huì
chán huì
xiá huì
xiǎo huì
jùn huì
dào huì
zī huì
bǐng huì
tán huì
cí huì
tōng huì
xiǎo huì
nèi huì
kōng huì
biàn huì
dìng huì
yá huì
juàn huì
xián huì
miào huì
yīng huì
fú huì
nìng huì
míng huì
zhì huì
shuǎng huì
wén huì
wù huì
zhī huì
jī huì
jìng huì
cái huì
jīng huì
le huì
jí huì
聪慧cōnghuì
(1) 聪明;明慧
例自幼聪慧英bright;intelligent⒈ 亦作“聪惠”。聪明而有智慧。
引《国语·齐语》：“桓公又亲问焉，曰：‘於子之属，有居处为义好学，慈孝於父母，聪慧质仁，发闻於乡里者，有则以告。’”
三国魏曹植《静思赋》：“性通畅以聪惠，行孊密而妍详。”
南朝宋刘义庆《世说新语·言语》：“﹝张玄之、顾敷﹞皆少而聪惠。”
唐杜甫《忆幼子》诗：“别离惊节换，聪慧与谁论？”
曹靖华《飞花集·风物还是东兰好》：“几个聪慧的小姑娘，戴着红领巾，静静儿围在她身边。”
曹禺等《胆剑篇》第二幕：“在她明媚的眼睛里，闪出聪慧和威严。”
聪明慧颖。