cōng mǐn
cōng ruì
cōng lìng
cōng lǎng
cōng jǐng
cōng biàn
cōng tīng
cōng míng
cōng dá
cōng xū
cōng jì
cōng wù
cōng chá
cōng ruì
cōng liàng
cōng ěr
cōng kè
cōng huì
cōng shí
cōng móu
cōng zhì
cōng jùn
cōng lì
cōng jiě
cōng zhé
cōng xiá
cōng yǐng
cōng jiàn
cōng jùn
cōng le
cōng mín
cōng huì
cái jùn
bù jùn
jié jùn
fēng jùn
bā jùn
cái jùn
liáo jùn
yì jùn
yí jùn
shěn jùn
rěn jùn
qīng jùn
xiù jùn
shǎo jùn
chú jùn
qí jùn
shuǎng jùn
yì jùn
sì jùn
qiào jùn
lóng jùn
liè jùn
máo jùn
chāo jùn
xióng jùn
huì jùn
guì jùn
míng jùn
tǐng jùn
èr jùn
bá jùn
yīng jùn
lěng jùn
zhòng jùn
shí jùn
liáng jùn
yù jùn
hán jùn
shén jùn
xián jùn
cháng jùn
kuí jùn
hòu jùn
jǐng jùn
míng jùn
biàn jùn
yǐng jùn
biāo jùn
gū jùn
gāo jùn
qiáng jùn
qiàn jùn
nóng jùn
hóng jùn
qí jùn
qiào jùn
máo jùn
háo jùn
qīng jùn
lǎng jùn
sān jùn
shū jùn
jié jùn
lái jùn
qiú jùn
cōng jùn
⒈ 聪明卓异。
引《南史·儒林传·张讥》：“讥幼聪俊，有思理。”
唐张鷟《朝野佥载》卷五：“元嘉少聪俊。左手画员，右手画方，口诵经史，目数羣羊，兼成四十字诗，一时而就，足书五言一絶。”
元无名氏《云窗梦》第二折：“那廝使心机卖聪俊，不隄防俺这一棍。”
⒉ 聪明秀美。
引《初刻拍案惊奇》卷十七：“母亲吴氏年纪不满三十，且是生得聪俊飘逸。”
杨朔《黄海日出处》：“黄世杰心里立刻涌起魏春大娘那张慈祥的脸，涌起她那对双生小外孙的伶俐聪俊的娇样儿。”
聪cōng(1)（动）听觉灵敏：耳～目明。(2)（形）聪明、智力高、理解力强：～慧。
俊读音：jùn俊jùn(1)（形）相貌好看：～秀｜～俏｜这个孩子长得好～呀。(2)（形）才智出众的：～杰｜英～｜～士。