táng sāi
táng shǔ
táng pǔ
táng bì
táng yú
táng huáng
táng bēi
táng tī
táng sēng
táng jiào
táng sì
táng shū
táng gōng
táng rén
táng ní
táng juān
táng nián
táng tū
táng shì
táng wén
táng táng
táng yīn
táng zǐ
táng yáo
táng zhuāng
táng mào
táng dì
táng huā
táng tǐ
táng yīn
táng shān
táng gòng
⒈ 广大；浩荡。
引汉严遵《道德指归论·江海》：“上配道德，下及神明，沦唐唐，含冥冥，驰天地，骋阴阳。”
唐李咸用《春雨》诗：“湿尘轻舞唐唐春，神娥无跡莓苔新。”
⒉ 公然地；虚妄地。
引明康梧《点绛唇·中秋》套曲：“笑鯫生不会度量，也唐唐数黑论黄，海阔天高徒自枉。”