fèn jí
fèn xīng
fèn qǐ
fèn kuì
fèn qiē
fèn nù
fèn yì
fèn wáng
fèn jī
fèn bīng
fèn yùn
fèn jǔ
fèn kài
fèn báo
fèn kuì
fèn nǎo
fèn lì
fèn fā
fèn duì
fèn yù
fèn tàn
fèn yuàn
fèn gé
fèn fěi
fèn kuì
fèn fèn
fèn jié
fèn mèn
fèn rán
fèn dú
fèn jué
fèn liè
fèn shì
fèn mǎn
fèn xīn
fèn zhà
fèn zhēng
fèn fèn
fèn mèn
fèn kuì
fèn chǐ
fèn yì
fèn wǎn
fèn xùn
fèn tāo
fèn yǒng
fèn yíng
fèn tòng
fèn yì
fèn yì
fèn jí
fèn hàn
fèn yuān
fèn shèng
fèn yǒng
fèn fú
fèn jī
fèn hèn
fèn huǒ
fèn qì
fèn huì
fèn kǎi
⒈ 谓积思求解。
引语出《论语·述而》：“不愤不啟，不悱不发。”
朱熹集注：“愤者，心求通而未得之意；悱者，口欲言而未能之貌。”
唐刘禹锡《奏记丞相府论学事》：“今夫子之教日頽靡，而以非礼之祀媚之，斯儒者所宜愤悱也。”
宋苏轼《跋所书＜清虚堂记＞》：“今子由既轻以余书予人可也，又以其微妙之法言不待愤悱而发，岂不过哉！”
明方孝孺《答金景文书》：“执事愤悱，旁求博讨，卒未有得。”
章炳麟《文学总略》：“大愚不灵，无所愤悱者，覩眇论则以为恒言也。”
⒉ 愤慨，怨恨。
引《旧五代史·唐书·末帝纪中》：“卢文纪等见其奏不悦，班行亦多愤悱。”
明沉德符《野获编·佞倖·教坊官一品服》：“司马子长云‘主上以倡优畜之’，此非诚言，乃愤悱之词也。”
郁闷不舒。