fèn xīn
fèn liè
fèn fèn
fèn huǒ
fèn yùn
fèn huì
fèn jī
fèn qǐ
fèn fú
fèn mǎn
fèn dú
fèn yǒng
fèn qiē
fèn báo
fèn bīng
fèn hèn
fèn kuì
fèn jí
fèn tàn
fèn wáng
fèn shì
fèn zhēng
fèn kài
fèn duì
fèn chǐ
fèn nù
fèn jué
fèn kǎi
fèn kuì
fèn zhà
fèn jǔ
fèn kuì
fèn jié
fèn fěi
fèn shèng
fèn jī
fèn gé
fèn yì
fèn xīng
fèn wǎn
fèn fā
fèn yíng
fèn jí
fèn yuān
fèn tòng
fèn yù
fèn hàn
fèn qì
fèn yì
fèn fèn
fèn tāo
fèn xùn
fèn lì
fèn yuàn
fèn mèn
fèn kuì
fèn mèn
fèn rán
fèn nǎo
fèn yǒng
fèn yì
fèn yì
⒈ 心求通而未得貌。
引《论语·述而》“不愤不啟，不悱不发” 何晏集解引汉郑玄注：“孔子与人言，必待其人心愤愤，口悱悱，乃后啟发为説之。”
⒉ 指烦闷不舒貌。 金王若虚《君事实辨下》：“宋孔熙先博学文史，兼通数术，有纵横才志。
引文帝时，为散骑侍郎，不为时知，愤愤不得志。”
明归有光《与沉敬甫书》之五：“但千古哭声，未尝不同，何论前世有屈原、贾生耶？以发吾之愤愤而已。”
⒊ 气愤不平。
引《后汉书·齐武王縯传》：“自王莽篡汉，常愤愤，怀復社稷之虑。”
《宋书·殷景仁传》：“湛既入，以景仁位遇本不踰己，一旦居前，意甚愤愤。”
明刘基《牡丹会诗序》：“有向隅而不获与羣，则愤愤然见於色，形於辞。”
章炳麟《驳康有为论革命书》：“自甲申沦陷，以至今日，愤愤于腥羶贱种者何地蔑有？”
朱自清《侮辱》：“可是－－也说不出什么，只喃喃了两声，便愤愤然走了。”
心中气愤不平的样子。