cǎn cè
cǎn zú
cǎn kǔ
cǎn lì
cǎn hū
cǎn dāo
cǎn jiào
cǎn huáng
cǎn kè
cǎn jié
cǎn pì
cǎn jué
cǎn dàn
cǎn jié
cǎn jǔ
cǎn àn
cǎn hé
cǎn chuàng
cǎn fú
cǎn huī
cǎn qiē
cǎn cù
cǎn huáng
cǎn hé
cǎn liè
cǎn jiē
cǎn dá
cǎn sù
cǎn shā
cǎn jiē
cǎn jìn
cǎn kuì
cǎn lǜ
cǎn lǐn
cǎn yù
cǎn xiū
cǎn shāng
cǎn hèn
cǎn shì
cǎn è
cǎn mù
cǎn jí
cǎn bù
cǎn kuàng
cǎn róng
cǎn dàn
cǎn nüè
cǎn xiào
cǎn hào
cǎn lù
cǎn nù
cǎn liè
cǎn dú
cǎn dào
cǎn àn
cǎn yuàn
cǎn dài
cǎn bài
cǎn tì
cǎn yáng
cǎn yù
cǎn shū
cǎn àn
cǎn bào
cǎn lǜ
cǎn qī
cǎn qī
cǎn jù
cǎn hé
cǎn zhuàng
cǎn yán
cǎn àn
cǎn biàn
cǎn xù
cǎn ěr
cǎn jí
cǎn kuì
cǎn yān
cǎn tòng
cǎn lì
cǎn nán
cǎn huái
cǎn yù
cǎn jìng
cǎn huò
cǎn zǐ
cǎn yīn
cǎn lǐn
cǎn wáng
cǎn jǔ
cǎn fù
cǎn xiàng
cǎn qī
cǎn kù
cǎn zhòng
cǎn liè
cǎn chǔ
cǎn jì
cǎn cuì
cǎn cù
cǎn tòng
cǎn lǐn
cǎn dú
cǎn cǎn
cǎn wén
cǎn jǐng
cǎn rán
cǎn bái
⒈ 忧闷；忧愁。
引《诗·小雅·正月》：“忧心惨惨，念国之为虐。”
郑玄笺：“惨惨，犹戚戚也。”
唐戴叔伦《边城曲》：“胡笳听彻双泪流，羈魂惨惨生边愁。”
宋苏轼《送李公择》诗：“欲别不忍言，惨惨集百忧。”
清纪昀《阅微草堂笔记·槐西杂志四》：“妻妾及婢，俱惨惨有离别之色。”
沈从文《边城》十六：“他惨惨的说：‘我有什么卓见可说，这是天意！’”
⒉ 昏暗貌。惨，通“黲”。
引《文选·王粲＜登楼赋＞》：“风萧瑟而并兴兮，天惨惨而无色。”
李善注：“《通俗文》曰：‘暗色曰驂。’惨与黲古字通。”
唐司空图《河上》诗之一：“惨惨日将暮，驱羸独到庄。”
明李梦阳《台寺夏日》诗：“积雪洞门常惨惨，炎天松柏转萧萧。”
洪深《赵阎王》第三幕：“寂寂深夜，惨惨微月，层层古木，一株株危然耸立。”
⒊ 引申为阴森萧瑟貌。
引宋范成大《白狗峡》诗：“惨惨疑鬼寰，幽幽无人声。”
《二刻拍案惊奇》卷二十：“但见阴风惨惨，杀气霏霏，只闻鬼哭神号，不见天清日朗。”
高长山《雪夜“拉驴”》：“森林中阴风惨惨，寒气逼人。”
憔悴的样子。