sī mò
sī fù
sī xián
sī sù
sī huáng
sī lún
sī mài
sī rǎn
sī jiāng
sī lù
sī lǚ
sī zhuī
sī xiù
sī xīn
sī ròu
sī wēi
sī fù
sī biān
sī luò
sī kuàng
sī mián
sī hū
sī yī
sī kē
sī guāng
sī yōng
sī guǎn
sī chóu
sī mín
sī gāo
sī fén
sī máo
sī cháng
sī yǔ
sī shéng
sī lóng
sī jué
sī xíng
sī dài
sī qú
sī liào
sī wǎng
sī luó
sī guó
sī liǔ
sī shì
sī mín
sī jiǎn
sī guā
sī jīn
sī fà
sī máo
sī zǐ
sī líng
sī huáng
sī xián
sī luó
sī mǐ
sī jiǎn
sī zhú
sī zhī
sī xiàn
sī tāo
sī róng
sī lèi
sī háo
sī xǐ
sī yuè
sī sī
sī yán
sī tóng
sī má
sī qín
sī tiáo
sī máo
sī bó
sī chóng
sī xiàn
sī lǚ
sī bù
pāo tóng
huáng tóng
bǎn tóng
diāo tóng
bó tóng
fán tóng
hú tóng
xián tóng
cì tóng
jiāo tóng
shuāng tóng
jiǎn tóng
cuàn tóng
yǐ tóng
léi tóng
gū tóng
liáng tóng
wú tóng
kōng tóng
fán tóng
fǔ tóng
míng tóng
bái tóng
yóu tóng
gǒng tóng
qīng tóng
sī tóng
chēng tóng
shū tóng
kū tóng
⒈ 指琴。古人削桐为琴，练丝为弦，故称。
引《史记·田敬仲完世家》：“若夫治国家而弭人民，又何为乎丝桐之间？”
汉王粲《七哀诗》：“丝桐感人情，为我发悲音。”
唐高适《陪窦侍御灵云南亭宴诗》：“丝桐徐奏，林木更爽。”
明高濂《玉簪记·琴挑》：“夜色新凉，故尔操弄丝桐，少寄岑寂。”
⒉ 指乐曲。
引宋贺铸《罗敷歌》词之四：“自怜楚客悲秋思，难写丝桐，目断书鸿，平淡江山落照中。”
古代制琴多用桐木，以丝为弦，故以丝桐为琴的代称。