pān zhǐ
pān wàn
pān lóng
pān jiāo
pān rǎn
pān dēng
pān hú
pān huà
pān yǐn
pān lún
pān xiǎng
pān yuán
pān yún
pān nǐ
pān hé
pān chán
pān zhǐ
pān pèi
pān yuè
pān rán
pān sòng
pān guì
pān mù
pān xiōng
pān fān
pān wèn
pān nòng
pān luán
pān fèng
pān bó
pān lán
pān yuán
pān lù
pān hóng
pān yì
pān jī
pān bǎi
pān qīn
pān gòng
pān huā
pān wàng
pān kǎn
pān lín
pān yán
pān lèi
pān yōng
pān péi
pān fú
pān fèng
pān yī
pān yán
pān zhāi
pān tán
pān mó
pān bàn
pān liáo
pān pá
pān tiáo
pān jiē
pān niè
pān shēng
pān hài
pān guāng
pān wū
pān liàn
pān chě
pān gào
pān qín
pān fù
pān jī
pān yán
pān bǐ
pān lì
pān yuán
pān zhuī
pān zhé
pān chóu
pān liú
pān yuán
pān hào
pān lián
pān lín
pān jìn
pān zhì
pān fù
pān wéi
pān yǐ
pān qiān
pān gāo
pān jiāo
pān jiàn
⒈ 亦作“攀隮”。犹攀登。
引三国魏刘劭《人物志·体别》：“休动磊落，业在攀躋，失在疏越。”
唐孟郊《和皇甫判官游琅琊溪》：“唯当清宵梦，髣髴愿攀躋。”
宋陆游《宿上清宫》诗：“盘蔬采掇多灵药，阁道攀隮出半空。”
清戴名世《＜野香亭诗集＞序》：“余读相国之诗，雄健峭削，如长松千寻，孤峯万仞，而不可攀躋也。”
康有为《大同书》乙部第二章：“自平原以至山巔，必经山麓之攀躋乃能登焉。”
用手抓住东西往上爬。如：「攀跻喜马拉雅山是他一生最大的心愿。」也作「攀登」。
攀pān(1)（动）抓住东西往上爬：～扯｜～登。(2)（动）指跟地位高的人结亲戚或拉关系：～亲。(3)（动）设法接触；牵扯：～谈。
跻读音：jī跻jī（动）登；上升：使中华民族～于世界民族之林。