pān tiáo
pān bǎi
pān jī
pān chóu
pān qiān
pān zhǐ
pān lù
pān sòng
pān hài
pān chán
pān wū
pān fù
pān mù
pān yī
pān fèng
pān yuán
pān rán
pān yuán
pān jiāo
pān zhāi
pān fèng
pān jiàn
pān liàn
pān pèi
pān yǐ
pān yuán
pān guì
pān dēng
pān hào
pān chě
pān lián
pān yuán
pān xiǎng
pān jī
pān hé
pān péi
pān tán
pān gào
pān lán
pān yōng
pān wàn
pān fù
pān lín
pān yán
pān lóng
pān fú
pān rǎn
pān zhé
pān yún
pān yuè
pān yì
pān yán
pān hú
pān huā
pān lèi
pān pá
pān wéi
pān mó
pān lín
pān liú
pān lún
pān guāng
pān bǐ
pān wèn
pān wàng
pān yǐn
pān zhǐ
pān qīn
pān luán
pān jiē
pān niè
pān jiāo
pān zhuī
pān qín
pān fān
pān liáo
pān kǎn
pān bó
pān hóng
pān gāo
pān shēng
pān gòng
pān nǐ
pān bàn
pān zhì
pān lì
pān jìn
pān yán
pān xiōng
pān nòng
pān huà
⒈ 传说黄帝铸鼎于荆山下，鼎成，有龙下迎， 黄帝乘之升天，群臣后宫从上者七十馀人。馀小臣不得上龙身，乃持龙髯，而龙髯拔落，并堕黄帝之弓。百姓遂抱其弓与龙髯而号哭。事见《史记·封禅书》。后用为追随皇帝或哀悼皇帝去世的典故。
引唐元稹《为令狐相国谢赐金石凌红雪状》：“臣职司復上，恋切攀髯，方当匍匐而前，敢有赫曦之惧。”
宋欧阳修《辞特转吏部侍郎表》：“犬马未报，但虞填壑之有时；弓剑忽遗，遽叹攀髯之莫及。”
清钱德震《送白学士祭告孝陵及南岳》诗：“攀髯千古事，归胙百官情。”
亦作“攀龙”、“攀胡”。 晋陶潜《命子》诗之三：“於赫愍侯，运当攀龙。抚剑风迈，显兹武功。”
《旧唐书·哀帝纪》：“皇太后义深鸣凤，痛切攀龙，亦欲专奉灵舆，躬及园寝，兼进追摧之道，用终克尽之仪。”
宋欧阳修《辞覃恩转左丞表》：“国恩未报，但虞填壑以遗羞；金鼎已成，岂谓攀胡之莫及。”
攀pān(1)（动）抓住东西往上爬：～扯｜～登。(2)（动）指跟地位高的人结亲戚或拉关系：～亲。(3)（动）设法接触；牵扯：～谈。
髯读音：rán髯rán（名）两腮的胡子；也泛指胡子：美～｜虬～｜白发苍～。