máng huāng
kāi huāng
jī huang
jiǔ huāng
yuǎn huāng
biān huāng
xī huāng
jí huāng
tuí huāng
bāo huāng
huà huāng
cán huāng
yán huāng
xiōng huāng
yào huāng
nào huāng
hóng huāng
zāo huāng
liáo huāng
mǎi huāng
hóng huāng
qiū huāng
mài huāng
shuǐ huāng
táo huāng
shěn huāng
rè huāng
dài huāng
bèi huāng
zāi huāng
yì huāng
hán huāng
mào huāng
gōng huāng
sì huāng
yí huāng
xián huāng
xuān huāng
cuì huāng
xū huāng
kěn huāng
kōng huāng
cǎo huāng
yí huāng
jū huāng
guān huāng
mào huāng
diāo huāng
hào huāng
yín huāng
láng huāng
bǎn huāng
zhèn huāng
wú huāng
zhá huāng
zhēn huāng
tuò huāng
jiǎn huāng
nián huāng
luò huāng
bào huāng
pò huāng
sàng huāng
hūn huāng
shú huāng
hū huāng
qián huāng
liǎo huāng
suì huāng
āi huāng
huái huāng
bào huāng
màn huāng
yōu huāng
dà huāng
dōng huāng
chen huāng
tóu huāng
dù huāng
dù huāng
bā huāng
diāo huāng
chú huāng
liáng huāng
shāo huāng
bēi huāng
kāi huāng
liú huāng
dān huāng
pāo huāng
tiān huāng
sè huāng
qióng huāng
bīng huāng
mán huāng
jiāo huāng
yě huāng
yǎn huāng
kāng huāng
nán huāng
dùn huāng
cháng huāng
fǔ huāng
liào huāng
yín huāng
fàng huāng
fěi huāng
luò huāng
shí huāng
jīng huāng
wén huāng
róng huāng
mǐn huāng
shān huāng
pán huāng
qín huāng
lóng huāng
chūn huāng
gān huāng
liáo huāng
dān huāng
zhōu huāng
jiǔ huāng
wài huāng
xiá huāng
dǎo huāng
bì huāng
shā huāng
huì huāng
hàn huāng
xì huāng
pǎo huāng
tān huāng
hāo huāng
diū huāng
jiù huāng
wú huāng
qiàn huāng
kuáng huāng
gào huāng
běi huāng
tà huāng
⒈ 晋南北朝时，南人讥北地荒远、北人粗鄙，故称。
引《宋书·杜骥传》：“晚渡北人，朝廷常以傖荒遇之，虽復人才可施，每为清涂所隔， 坦以此慨然。”
又《刘勔传》：“臣窃寻元嘉以来，傖荒远人，多干国议，负儋归闕，皆劝讨虏。”
后用以泛指荒远僻陋之地。 唐司空图《送草书僧归越》：“傖荒之俗，尤恶伎於文墨者。 华民流寓而至，则遽发其橐，焚弃札牘之类以快。”
明朱鼎《玉镜台记·下镜》：“我本傖荒鄙人；傖荒鄙人，才非英雋。”
林纾《译＜孝女耐儿传＞序》：“余将继续以傖荒之人，译傖荒之事，为诸公解酲醒睡可也。”
1. 〔寒伧〕见“寒”。
荒读音：huāng荒huāng(1)（形）荒芜：地～了。(2)（形）荒凉：～村｜～郊｜～岛。(3)（形）荒歉：～年｜备～。(4)（形）荒地：生～｜开～｜垦～。(5)（形）荒疏：别把功课～了｜多年不下棋；～了。(6)（形）严重的缺乏：煤～｜饥～。(7)（形）不合情理：～廖｜～诞。(8)（形）〈方〉不确定的：～信｜～数儿。(9)（形）〈书〉迷乱；放纵：～淫。