mù sù
mù yě
mù mǎ
mù qí
mù fū
mù qún
mù dào
mù cǎo
mù mí
mù yè
mù yuàn
mù yǔ
mù dīng
mù xù
mù shī
mù shēn
mù shù
mù chú
mù zì
mù zǎi
mù quǎn
mù bāo
mù sī
mù rén
mù hù
mù xīn
mù dī
mù shī
mù suǒ
mù shì
mù shù
mù tián
mù gē
mù gōng
mù yǎng
mù dú
mù qún
mù tóng
mù zhèng
mù cáo
mù nú
mù gōng
mù cháng
mù bó
mù niú
mù dí
mù shǒu
mù fàng
mù qū
mù chǎng
mù yú
mù xiāng
mù fù
mù zǐ
mù xiào
mù chǎng
mù jiān
mù zhǔ
mù yáng
mù ér
mù mín
mù lìng
mù cuì
mù dì
mù guī
shì dú
liú dú
pèi dú
gēng dú
rǔ dú
gū dú
jiǎn dú
jī dú
jū dú
xīng dú
jiàn dú
yǒu dú
qīng dú
chì dú
shēng dú
duǎn dú
máo dú
mù dú
dài dú
gāo dú
qín dú
niú dú
bào dú
hēi dú
jīn dú
bān dú
lì dú
huáng dú
bái dú
míng dú
⒈ 牧牛，放牛。 晋常璩《华阳国志·蜀志》：“﹝秦惠王作石牛五头，朝泻金，以遗蜀王， 蜀王﹞乃遣五丁迎。石牛既不便金，怒遣还之，乃嘲秦人曰‘东方牧犊儿’。
引秦人笑之曰：‘吾虽牧犊，当得蜀也。’”
元杨维桢《送谢太守》诗：“勿袖烹鲜手，须閒牧犊身。”
明何景明《牧犊行》：“牧童牧犊畏虎欺，挽弓逻之不敢离。”
⒉ 见“牧犊子”。