chán chén
jiàn chén
jiā chén
bǐ chén
qún chén
fān chén
shòu chén
pǐn chén
bèi chén
wǔ chén
jùn chén
jiàn chén
míng chén
jiāng chén
pú chén
lù chén
xiǎo chén
fù chén
shǐ chén
chún chén
yù chén
shì chén
tū chén
biǎo chén
liè chén
sān chén
sāng chén
dà chén
shū chén
láng chén
qí chén
miǎn chén
guó chén
zhí chén
hàn chén
quán chén
fǔ chén
wēi chén
wàng chén
xié chén
zhǔ chén
bù chén
zhōng chén
zhēng chén
nóng chén
lì chén
jì chén
yú chén
dǐng chén
guì chén
míng chén
cáo chén
sè chén
wěi chén
bū chén
liáng chén
xié chén
bīn chén
jī chén
chì chén
zhù chén
zhǒng chén
zéi chén
lǎo chén
fú chén
gū chén
bì chén
chéng chén
pàn chén
luàn chén
jiǎng chén
mò chén
bī chén
xián chén
sǐ chén
liù chén
nèi chén
cí chén
yí chén
jù chén
dū chén
niè chén
míng chén
yì chén
jiān chén
láo chén
cè chén
yì chén
wáng chén
wǔ chén
gù chén
fān chén
yàn chén
nìng chén
jí chén
shàng chén
xíng chén
shì chén
mò chén
shèng chén
jiù chén
cháng chén
gàn chén
léi chén
kē chén
dēng chén
bù chén
bì chén
yìng chén
guān chén
chǎng chén
zhú chén
zhòng chén
nì chén
èr chén
xìn chén
sì chén
dào chén
zǎi chén
jī chén
zhēn chén
cóng chén
yuǎn chén
qī chén
shěng chén
cí chén
quán chén
zhòng chén
dǎng chén
gū chén
èr chén
shì chén
mó chén
kǔn chén
zhà chén
dá chén
yì chén
fú chén
dòu chén
wài chén
chǔ chén
zhēn chén
ěr chén
shì chén
mìng chén
dào chén
gōng chén
yīn chén
guǎ chén
yù chén
zhèng chén
biān chén
táo chén
yàn chén
huā chén
yàn chén
móu chén
zhì chén
jūn chén
fán chén
tái chén
wáng chén
jiàng chén
hóng chén
péi chén
jǐ chén
chēng chén
shān chén
gōng chén
háo chén
huà chén
xiè chén
chǒng chén
jìn chén
gé chén
hé chén
fǔ chén
wěi chén
wén chén
mín chén
fāng chén
xiàn chén
jiāo chén
jiàn chén
sù chén
hǔ chén
rú chén
shēng chén
jìn chén
qīn chén
cái chén
lái chén
zhōng chén
bī chén
fēng chén
jìn chén
shǐ chén
cái chén
chù chén
bō chén
xià chén
sī chén
jǐ chén
róng chén
léi chén
yǔ chén
qiáng chén
bǎo chén
rén chén
cuàn chén
bà chén
jì chén
máng chén
qiān chén
zēng chén
⒈ 谏诤之臣。引申指能指正先辈缺失的后辈。
引《白虎通·谏诤》引《孝经》：“天子有諍臣七人，虽无道，不失其天下。”
唐白居易《采诗官》诗：“諍臣杜口为冗员，諫鼓高悬作虚器。”
王力《中国语言学史》第三章：“段氏就是这样极其精审地进行研究工作的。他是许氏的功臣，又是许氏的诤臣。”
能直言规劝国君缺失的臣子。汉．班固《白虎通．卷四．谏诤》：「孝经曰：『天子有诤臣七人，虽无道不失其天下。』」也作「争臣」。
诤zhèng（动）〈书〉直爽地劝告。～友｜～言。
臣读音：chén臣chén(1)（名）君主时代的官吏；有时也包括百姓：君～。(2)（名）官吏对皇帝上书或说话时的自称。