jiān chén
léi chén
jūn chén
miǎn chén
jī chén
nóng chén
bù chén
biǎo chén
dào chén
jìn chén
wěi chén
yì chén
chēng chén
xié chén
cóng chén
yìng chén
fù chén
bì chén
fēng chén
xiǎo chén
jiàn chén
nìng chén
quán chén
fǔ chén
xìn chén
kē chén
qí chén
bǐ chén
liè chén
dà chén
míng chén
mín chén
pàn chén
cí chén
yàn chén
chǔ chén
xià chén
dòu chén
tū chén
wáng chén
zhù chén
bù chén
cè chén
xián chén
yàn chén
jùn chén
jìn chén
dào chén
yù chén
sù chén
chǒng chén
háo chén
shū chén
gàn chén
zhèng chén
sāng chén
shēng chén
wǔ chén
gū chén
chéng chén
chán chén
dēng chén
qún chén
gé chén
jiāo chén
xié chén
péi chén
zhōng chén
pú chén
móu chén
lì chén
yì chén
zhòng chén
jiǎng chén
rú chén
yú chén
chì chén
sì chén
mò chén
fú chén
gōng chén
gù chén
wěi chén
bō chén
shān chén
cái chén
zhú chén
shì chén
cái chén
yuǎn chén
jī chén
bì chén
fāng chén
lù chén
shǐ chén
shèng chén
zhēn chén
yì chén
wàng chén
hé chén
sī chén
jì chén
bèi chén
jiā chén
fú chén
jí chén
zhōng chén
èr chén
jìn chén
cí chén
wēi chén
wáng chén
shěng chén
zhǔ chén
bū chén
zhēn chén
léi chén
máng chén
lái chén
láng chén
jì chén
dǎng chén
bī chén
róng chén
wén chén
cuàn chén
yù chén
mó chén
liù chén
xiè chén
zēng chén
shì chén
guān chén
dū chén
míng chén
fǔ chén
yàn chén
láo chén
biān chén
zéi chén
cáo chén
niè chén
qīn chén
luàn chén
guì chén
huà chén
sǐ chén
ěr chén
quán chén
nèi chén
qiān chén
bǎo chén
zhēng chén
rén chén
zhǒng chén
shòu chén
dǐng chén
zǎi chén
bà chén
jù chén
nì chén
qī chén
guǎ chén
tái chén
chǎng chén
jiàng chén
liáng chén
dá chén
jiàn chén
míng chén
huā chén
zhí chén
qiáng chén
lǎo chén
jiāng chén
hǔ chén
gū chén
mìng chén
jiù chén
hóng chén
fān chén
fān chén
kǔn chén
sān chén
cháng chén
zhòng chén
yǔ chén
jǐ chén
bī chén
chù chén
jǐ chén
sè chén
shàng chén
bīn chén
shǐ chén
wài chén
chún chén
gōng chén
zhà chén
shì chén
mò chén
xiàn chén
èr chén
yí chén
xíng chén
fán chén
shì chén
zhì chén
wǔ chén
pǐn chén
yīn chén
guó chén
hàn chén
jiàn chén
táo chén
⒈ 奴仆。
引《国语·晋语二》：“晋国其谁，非君之羣隶臣也？”
韦昭注：“隶，役也。”
⒉ 用作臣下对帝王的谦卑之称。
引明唐顺之《谢赐银币表》：“皮服弁服，悉是隶臣。”
⒊ 贱臣，低贱的人。
引《汉书·戾太子刘据传》：“江充，布衣之人，閭阎之隶臣也。”
颜师古注：“隶，贱也。”
南朝梁刘勰《文心雕龙·事类》：“管库隶臣，呵强秦使鼓缶。”
⒋ 汉代的一种刑名。参见“隶臣妾”。
隶lì(1)（名）附属：～属。(2)（名）旧社会里地位低下被奴役的人：奴～｜仆～。(3)（名）衙役：皂～｜～卒。(4)（名）汉字形体的一种：～书｜～体｜汉～。
臣读音：chén臣chén(1)（名）君主时代的官吏；有时也包括百姓：君～。(2)（名）官吏对皇帝上书或说话时的自称。