péng chóu
péng chóu
péng jiǔ
péng yuán
péng sī
péng ài
péng gōng
péng shí
péng jiù
péng shàn
péng hǎo
péng cóng
péng chǐ
péng chōng
péng yà
péng zhī
péng lái
péng huì
péng péng
péng fēn
péng yǒu
péng liáo
péng yín
péng yóu
péng tú
péng rén
péng chóu
péng cáo
péng dǎng
péng bàn
péng qī
péng kěn
péng bāng
péng yì
péng chái
péng huáng
péng bèi
péng fù
péng lǚ
péng huǒ
péng jiā
péng yǐn
péng yàn
péng tóu
péng bǐ
péng xīng
péng xī
péng liáo
péng lèi
péng xié
péng zān
péng shān
péng zhí
péng xì
péng gù
péng jiān
péng xiào
péng dǔ
péng shé
péng jiǎ
péng xīn
péng shān
péng yàn
péng zūn
fèng zān
péng zān
huá zān
mén zān
tóu zān
guān zān
bǐ zān
méi zān
kūn zān
bì zān
dài zān
hé zān
zhì zān
jì zān
tóu zān
luò zān
tuō zān
yáo zān
yī zān
yí zān
yù zān
shī zān
cháo zān
píng zān
chōu zān
sàn zān
yīng zān
huán zān
xī zān
qióng zān
dī zān
cuì zān
wáng zān
⒈ 指朋辈。
引语本《易·豫》：“大有得，勿疑，朋盍簪。”
孔颖达疏：“盍，合也。簪，疾也。若有不疑於物以信待之，则众阴羣朋合聚而疾来也。”
唐戴叔伦《卧病》诗：“沧州诗社散，无梦盍朋簪。”
宋范仲淹《南京书院题名记》：“不负国家之乐育，不孤师门之礼教，不忘朋簪之善导。”
清赵翼《稚存约游黄山迟余不到》诗：“朋簪乐事此焉最，冠盖西园何足数。”
黄葆桢《周六介招饮即席有作》诗：“朋簪偶合今宵雨，拇战传喧一席宾。”
朋péng(1)（名）朋友：良～｜宾～满座。(2)（名）〈书〉结党：～比为奸。(3)（名）〈书〉伦比：硕大无～。
簪读音：zān簪zān(1)（名）（～子、～儿）别住发髻的条状物；用金属、玉石等制成：～子｜扁～。(2)（动）插在头发上：～花。