màn yǎn
màn mí
màn gēn
màn zé
màn dū
màn nuǎn
màn lù
màn yīng
màn yín
màn yán
màn jiǎn
màn yǔ
màn shū
màn qiū
màn shòu
màn hú
màn xiào
màn shēng
màn xiàn
màn huàn
màn tuó
màn zhū
màn dì
màn yīn
màn fú
màn cí
màn lǐ
màn tóu
màn chuò
màn jī
màn zhì
màn yóu
màn wǎn
màn màn
màn miào
màn zēng
màn gǔ
màn lì
màn cháng
màn tuó
màn bó
màn bā
yàn jī
zhū jī
xiān jī
lí jī
cóng jī
jī jī
jīng jī
bié jī
guì jī
lì jī
chǔ jī
chǒng jī
yīng jì
màn jī
wáng jī
dì jī
jiàn jī
ài jī
bì jī
yáo jī
wú jī
chán jī
miào jī
yàn jī
ráo jī
xiǎo jī
yí jī
gōng jī
xìng jī
cán jī
máo jī
hú jī
qí jī
bó jī
zhōu jī
gē jī
gǔ jī
lóng jī
qióng jī
lí jī
lú jī
zhú jī
jiāo jī
chāng jī
hàn jī
cūn jī
kǒng jī
zú jī
wǔ jī
fán jī
tiān jī
zhēn jī
dān jī
yāo jī
yāo jī
jiā jī
zōng jī
bān jī
èr jī
míng jī
dà jī
shì jī
美人；美女。
⒈ 美人；美女。
引《史记·司马相如列传》：“於是郑女曼姬，被阿锡，揄紵縞。”
张守节正义引文颖曰：“郑国出好女。曼者，其色理曼泽也。”
唐王维《暮春太师左右丞相诸公于韦氏逍遥谷宴集序》：“伶人在位，曼姬始縠。”
明何景明《七述》：“三五冶容，二八曼姬。”
清孙鼎臣《凌丰叔哀辞》：“所室妖僮曼姬，丝竹杂进。”
曼màn(1)（形）柔和：～舞。(2)（形）长：～延｜～声。
姬读音：jī1.古代对妇女的美称。
2.古代称妾：侍～。～妾。
3.旧时称以歌舞为业的女子：歌～。
4.姓。