chū chuán
chū shuāng
chū kè
chū jiǔ
chū suì
chū dì
chū jì
chū cháo
chū lái
chū lù
chū xuě
chū pò
chū jǐng
chū huì
chū jià
chū xué
chū shí
chū jiāo
chū dàn
chū míng
chū huī
chū tóu
chū chū
chū cè
chū qī
chū yuàn
chū zǔ
chū zhōng
chū xiàn
chū píng
chū jī
chū chán
chū xún
chū shì
chū róng
chū zhǐ
chū qiū
chū guān
chū jiē
chū cì
chū zhàn
chū wén
chū huáng
chū shǐ
chū gǔ
chū sù
chū táng
chū zhǐ
chū fú
chū guān
chū chéng
chū xī
chū jī
chū yī
chū yī
chū gēng
chū tàn
chū xiǎo
chū dù
chū hán
chū běn
chū shēng
chū dìng
chū sài
chū xiāo
chū gǎo
chū chì
chū tūn
chū qǐ
chū fú
chū zhōng
chū zhèng
chū gǎo
chū jí
chū zhěn
chū chūn
chū lìng
chū huà
chū yuè
chū zhào
chū jī
chū sài
chū liàn
chū xīn
chū yì
chū jiào
chū qī
chū liáng
chū hūn
chū mò
chū zhì
chū hūn
chū yè
chū mín
chū xuǎn
chū bǎn
chū xīn
chū fàn
chū xī
chū mián
chū kǎo
chū qiǎn
chū yì
chū xù
chū xián
chū děng
chū gòng
chū nián
chū jí
chū shěn
chū zhōng
chū jié
chū shì
chū píng
chū zǎi
chū rán
chū xiǎo
chū rì
chū zhěn
chū jiàn
chū xiào
chū zhōng
chū yán
chū chǎng
chū shì
chū yuán
chū chuàng
chū dōng
chū mèng
chū bù
chū xià
chū chén
chū shí
chū yè
chū jiān
chū yáng
zhān táng
héng táng
hào táng
bì táng
zhōng táng
měi táng
dì táng
mǎ táng
hòu táng
yán táng
liǎng táng
huāng táng
xíng táng
shèng táng
páng táng
tuí táng
sì táng
chū táng
nán táng
sān táng
běi táng
tuí táng
cāng táng
jù táng
wǎn táng
zhù táng
tuí táng
xuān táng
gāo táng
bàng táng
xián táng
bái táng
qīng táng
ná táng
lǐ táng
qú táng
dī táng
⒈ 世人论唐代诗体，多从元杨士弘《唐音》和明高棅《唐诗品汇》中以初、盛、中、晚唐编选唐诗的标目，将其划分为四个时期，以武德至开元初为“初唐”。
引清方苞《书柳文后》：“故凡所作效古而自汩其体者，引喻凡猥者，辞繁而芜句佻且稚者，记、序、书、説、杂文皆有之，不独碑、誌仍六朝、 初唐餘习也。”
清魏源《＜诗比兴笺＞序》：“即其比兴一端，能使汉、魏 、六朝、初唐骚人墨客，勃鬱幽芬於情文繚绕之间。”
⒉ 泛指唐代初期。
例如：他专门研究初唐的政治经济状况。
论诗风者指唐初至玄宗开元初为「初唐」。渐变六朝风习，趋于浑茂。
初chū(1)（形）基本义：开始的；开始的部分。(2)（形）第一个：～伏。(3)（形）第一次：～来。(4)（形）最低的（等级）：～级。(5)（形）原来的：～愿。(6)（形）姓。
唐读音：táng唐táng(1)（形）（言谈）虚夸：～大无验。(2)（形）空；徒然：功不～捐（功夫不白费）。(3)（名）传说中的朝代名；尧所建。(4)（名）唐朝。(5)（名）后唐。(6)（名）姓。