wú fèi
wú huì
wú gěng
wú miè
wú zá
wú bǐ
wú bó
wú gēn
wú liè
wú lèi
wú huì
wú yì
wú yí
wú chéng
wú wú
wú màn
wú jīng
wú màn
wú mí
wú bó
wú lǐ
wú mèi
wú jué
wú yīn
wú kuàng
wú huì
wú lèi
wú cí
wú huì
wú qiǎn
wú huāng
kuáng màn
yě màn
xiāng màn
pián màn
téng wàn
jí màn
mí màn
rǒng màn
wú màn
tiáo màn
yán màn
liáo màn
qiān màn
ǎo màn
zhī màn
guā wàn
dàn màn
bān màn
chuí màn
róu màn
fān màn
luó màn
yā wàn
qīng màn
zhū màn
tuō wàn
gēn màn
kū màn
lián màn
lǎn màn
⒈ 荒芜；荒凉。
引唐杜甫《谒文公上方》诗：“甫也南北人，芜蔓少耘锄。”
唐韩愈孟郊《城南联句》：“桑变忽芜蔓，樟裁浪登丁。”
萧乾《未带地图的旅人》：“两个青年踏着芜蔓的草丛在激烈地争辩着。”
⒉ 冗杂散乱。
引明胡应麟《诗薮·古体中》：“汉人诗不可句摘者……通篇高妙，无一芜蔓，不著浮靡故耳。”
清龚自珍《阐告子》跋：“喜少作（《阐告子》）闇合乎道，乃削剔芜蔓存之。”
清陈田《明诗纪事戊籤·王讴》：“舜夫诗集存诗太多，芜蔓不翦，时有俊篇，不愧名家。”
芜(1)〈书〉(2)（形）草长得多而乱。(3)（名）乱草丛生的地方。(4)（形）比喻杂乱（多指文辞）。
蔓读音：màn,wàn,mán[ màn ]义同“蔓（wàn）”。用于合成词“蔓延”“蔓草”等。