wú jīng
wú huāng
wú bó
wú yí
wú cí
wú lèi
wú lǐ
wú yīn
wú màn
wú chéng
wú gěng
wú huì
wú màn
wú liè
wú miè
wú zá
wú kuàng
wú qiǎn
wú fèi
wú wú
wú huì
wú mí
wú gēn
wú lèi
wú yì
wú jué
wú mèi
wú bǐ
wú huì
wú huì
wú bó
lí kuàng
xiǎo kuàng
mí kuàng
kuí kuàng
yōu kuàng
yīn kuàng
kuān kuàng
hóng kuàng
huī kuàng
xuán kuàng
xiù kuàng
yuǎn kuàng
yuàn kuàng
guān kuàng
liáng kuàng
xū kuàng
qīng kuàng
yōu kuàng
liáo kuàng
kāi kuàng
xuān kuàng
xiāo kuàng
hóng kuàng
yá kuàng
jiǎn kuàng
zhēn kuàng
fēng kuàng
yí kuàng
píng kuàng
xián kuàng
níng kuàng
jiǔ kuàng
xiǎn kuàng
hào kuàng
chāo kuàng
gū kuàng
gāo kuàng
qù kuàng
zǔ kuàng
yuān kuàng
zhào kuàng
xióng kuàng
dài kuàng
qīng kuàng
liáo kuàng
háo kuàng
tián kuàng
míng kuàng
chóng kuàng
huá kuàng
fèi kuàng
kuí kuàng
wú kuàng
yān kuàng
zhāo kuàng
jiǒng kuàng
wú kuàng
pín kuàng
chōng kuàng
hóng kuàng
fàng kuàng
shū kuàng
yě kuàng
xiá kuàng
hóng kuàng
shī kuàng
gǔ kuàng
chí kuàng
yí kuàng
cū kuàng
tōng kuàng
xī kuàng
kōng kuàng
⒈ 犹荒芜。
引《管子·牧民》：“野芜旷则民乃荒，上无量则民乃妄。”
《三国志·吴志·骆统传》：“郡县荒虚，田畴芜旷。”
《北齐书·李元忠传》：“孙腾、司马子如尝共诣元忠，见其坐树下，拥被对壶，庭室芜旷。”
芜(1)〈书〉(2)（形）草长得多而乱。(3)（名）乱草丛生的地方。(4)（形）比喻杂乱（多指文辞）。
旷读音：kuàng旷kuàng(1)（形）空而宽阔：～野｜地～人稀。(2)（形）心境开阔：～达｜心～神怡。(3)（动）耽误；荒废：～课｜～工｜～日废时。(4)（形）相互配合的两个零件的间隙大于所要求的范围；衣着过于肥大；不合体：车轴～了｜螺丝～了｜这双鞋我穿着太～了。(5)（Kuànɡ）姓。