wú huì
wú gēn
wú màn
wú fèi
wú lèi
wú bó
wú zá
wú yì
wú miè
wú huì
wú huì
wú huāng
wú bó
wú lèi
wú qiǎn
wú gěng
wú wú
wú huì
wú yīn
wú lǐ
wú liè
wú cí
wú chéng
wú mèi
wú jīng
wú bǐ
wú mí
wú màn
wú kuàng
wú jué
wú yí
yíng màn
yōu màn
mǐ màn
hùn màn
yǎo màn
mí màn
hū màn
miǎo màn
gàn màn
yǎo màn
hào màn
mí màn
huī màn
mí màn
fán màn
zhē màn
làn màn
wū màn
lún màn
hǎi màn
guǎng màn
wú màn
hún màn
hǎn màn
chán màn
fàng màn
miǎo màn
liú màn
dàn màn
sǎn màn
sā màn
dàn màn
xié màn
hào màn
miǎo màn
qiān màn
hùn màn
xuě màn
bā màn
làn màn
zhān màn
rǒng màn
yóu màn
hàn màn
jìn màn
hàn màn
xiàn màn
huàn màn
làng màn
xián màn
wò màn
lián màn
mí màn
mǐ màn
qǐ màn
huàn màn
huǎn màn
lán màn
yán màn
shěn màn
wū màn
làn màn
zī màn
fú màn
⒈ 荒芜；荒凉。
引唐玄奘《大唐西域记·迦湿弥罗国》：“有故伽蓝，形製宏壮，芜漫良甚。”
唐韦应物《简郡中诸生》诗：“药园日芜漫，书帷长自閒。”
宋苏轼《去杭十五年复游西湖用欧阳察判韵》：“葑合平湖久芜漫，人经丰岁尚凋疎。”
⒉ 冗杂散乱。
引南朝梁锺嵘《＜诗品＞总论》：“若但用赋体，患在意浮，意浮则文散，嬉成流移，文无止泊，有芜漫之累矣。”
芜(1)〈书〉(2)（形）草长得多而乱。(3)（名）乱草丛生的地方。(4)（形）比喻杂乱（多指文辞）。
漫读音：màn漫màn(1)（动）水过满；向外流：水～出来了。(2)（形）到处都是；遍：～山遍野｜黄沙～天｜～天大雾。(3)（动）不受约束；随便：散～｜～谈｜～无目的。