fàn gōng
fàn shì
fàn jiā
fàn jì
fàn yún
fàn shēng
fàn qìng
fàn jīng
fàn tǎ
fàn jì
fàn nà
fàn diàn
fàn xiàng
fàn zhòu
fàn gé
fàn jiào
fàn fāng
fàn jì
fàn fāng
fàn mén
fàn zhì
fàn xiāng
fàn jiè
fàn yǔ
fàn shū
fàn líng
fàn xíng
fàn fú
fàn shì
fàn zhòng
fàn zì
fàn biǎo
fàn dào
fàn sǎo
fàn dì
fàn wén
fàn yì
fàn yán
fàn mì
fàn jīn
fàn guǎn
fàn xué
fàn sú
fàn huā
fàn kè
fàn lín
fàn fàn
fàn shì
fàn róng
fàn jū
fàn cè
fàn xiè
fàn sòng
fàn tiān
fàn jiá
fàn chéng
fàn lè
fàn lǚ
fàn tǎ
fàn shì
fàn shān
fàn tǔ
fàn jiā
fàn lún
fàn bù
fàn zhòu
fàn huáng
fàn xīn
fàn sēng
fàn shì
fàn cè
fàn xiǎng
fàn shén
fàn bèi
fàn yǔ
fàn lóu
fàn xiāng
fàn zhì
fàn guǐ
fàn zhōng
fàn cè
fàn táng
fàn wáng
fàn chà
fàn bài
fàn jìng
fàn běn
fàn yán
fàn xí
fàn yīn
fàn shù
fàn fǎ
fàn shì
fàn chàng
⒈ 佛教谓作法事时的歌咏赞颂之声。参阅唐玄应《一切经音义》卷六。
引南朝梁慧皎《高僧传·经师论》：“原夫梵唄之起，亦肇自陈思。”
宋陆游《游卧龙寺》诗：“君不见天童径山金碧浮虚空，千衲梵唄层云中。”
清纳兰性德《水调歌头·题西山秋爽图》词：“空山梵唄静，水月影俱沉。”
朱自清《看花》：“大殿上正做晚课，送来梵呗的声音。”
在印度指歌咏法言，在中国则指唱颂短偈或歌赞。
梵fàn（名）梵语“梵摩”的省称；意思是清静；常指关于佛教的：～宫｜～刹。
呗读音：bei,bài[ bài ]1. 〔呗唱〕和尚诵经。
2. 〔梵呗〕佛教徒念经的声音。