fàn shù
fàn yì
fàn zì
fàn diàn
fàn chéng
fàn xiè
fàn wáng
fàn chàng
fàn fāng
fàn dào
fàn wén
fàn zhòng
fàn tǎ
fàn xīn
fàn fǎ
fàn běn
fàn guǐ
fàn yǔ
fàn huáng
fàn jì
fàn yún
fàn jiā
fàn sǎo
fàn zhòu
fàn róng
fàn biǎo
fàn lóu
fàn huā
fàn cè
fàn tiān
fàn jīn
fàn jiā
fàn xiǎng
fàn yán
fàn yán
fàn zhì
fàn shì
fàn lè
fàn jiào
fàn yǔ
fàn shū
fàn lǚ
fàn yīn
fàn bài
fàn sòng
fàn cè
fàn lín
fàn shì
fàn mì
fàn bù
fàn gé
fàn shì
fàn xí
fàn tǔ
fàn dì
fàn fú
fàn shì
fàn qìng
fàn jìng
fàn sú
fàn gōng
fàn jì
fàn jīng
fàn kè
fàn xíng
fàn shān
fàn xiàng
fàn zhòu
fàn fāng
fàn xiāng
fàn lún
fàn chà
fàn zhōng
fàn bèi
fàn líng
fàn nà
fàn jiá
fàn xué
fàn jiè
fàn shì
fàn cè
fàn shén
fàn tǎ
fàn táng
fàn jū
fàn shēng
fàn shì
fàn fàn
fàn zhì
fàn mén
fàn jì
fàn sēng
fàn guǎn
fàn xiāng
⒈ 世人对僧妻的称呼。
引宋陶穀《清异录·梵嫂》：“相国寺星辰院比丘澄暉，以艳倡为妻……忽一少年踵门謁暉，愿置酒参会梵嫂， 暉难之。”
清宋长白《柳亭诗话》卷十一：“鲍令暉有《代葛沙门妻郭小玉作》诗，结曰：‘持妾一生泪，经秋復度春。’六朝以前，清规未立，世人呼为梵嫂、师娘者，往往有之。”
梵fàn（名）梵语“梵摩”的省称；意思是清静；常指关于佛教的：～宫｜～刹。
嫂读音：sǎo嫂子，哥哥的妻子。也用来尊称和自己年纪相仿佛的已婚女子：姑～。张大～。