fàn róng
fàn fāng
fàn yīn
fàn yǔ
fàn jì
fàn chéng
fàn guǐ
fàn yán
fàn cè
fàn kè
fàn mén
fàn shēng
fàn shén
fàn fàn
fàn shān
fàn diàn
fàn líng
fàn huā
fàn shì
fàn lè
fàn xiāng
fàn sǎo
fàn tǔ
fàn dào
fàn lóu
fàn shì
fàn xiàng
fàn fāng
fàn lún
fàn tǎ
fàn zhòu
fàn jì
fàn lǚ
fàn jiā
fàn zhì
fàn guǎn
fàn yǔ
fàn jì
fàn shì
fàn yán
fàn cè
fàn shì
fàn gé
fàn xíng
fàn mì
fàn tǎ
fàn yún
fàn xīn
fàn bèi
fàn fú
fàn cè
fàn zhì
fàn xiè
fàn táng
fàn zhòu
fàn shì
fàn dì
fàn zhòng
fàn xiǎng
fàn shì
fàn wáng
fàn xí
fàn jū
fàn sú
fàn shù
fàn huáng
fàn sēng
fàn nà
fàn gōng
fàn tiān
fàn xué
fàn chàng
fàn shū
fàn jiā
fàn biǎo
fàn jiá
fàn běn
fàn zì
fàn jìng
fàn bài
fàn sòng
fàn qìng
fàn bù
fàn jīng
fàn fǎ
fàn yì
fàn lín
fàn wén
fàn chà
fàn zhōng
fàn jiè
fàn jiào
fàn xiāng
fàn jīn
pín sēng
shèng sēng
gòng sēng
jiǔ sēng
kūn sēng
dào sēng
zhú sēng
yì sēng
fàn sēng
kū sēng
chán sēng
lǜ sēng
xué sēng
mén sēng
dìng sēng
fàn sēng
míng sēng
nà sēng
zuì sēng
jiǎng sēng
hàn sēng
hú sēng
ní sēng
bì sēng
gāo sēng
lǎo sēng
tǔ sēng
zhēn sēng
shī sēng
lín sēng
tán sēng
dēng sēng
fān sēng
kè sēng
fán sēng
táng sēng
⒈ 古时泛称域外来华的僧侣。
引《法苑珠林》卷五一：“夜中，有人见梵僧百餘，绕塔行道。”
宋朱弁《曲洧旧闻》卷八：“吾尝梦梵僧告予曰：‘世且乱， 定光佛再出世，子有难，能日诵千声，可以免矣。’”
《元史·世祖纪一》：“以梵僧八合思八为帝师，授以玉印，统释教。”
明王鏊《震泽长语·音律》：“今梵僧咒雨则雨应，咒龙则龙见。华僧虽学其声，而无验者。”