jī qín
jī bāo
jī bài
jī yīng
jī fèn
jī jìng
jī wēi
jī shé
jī pò
jī tài
jī pái
jī jí
jī jiá
jī yè
jī cì
jī shāng
jī chuān
jī zhù
jī méng
jī zhǎn
jī jié
jī pēng
jī kòu
jī chuáng
jī fā
jī zhù
jī miè
jī biān
jī jū
jī jué
jī jiàn
jī diǎn
jī jí
jī jū
jī kòu
jī fǒu
jī rǎng
jī bó
jī chōng
jī huǐ
jī zhǎng
jī bì
jī shè
jī tuō
jī mián
jī mù
jī zhòng
jī luò
jī pū
jī bó
jī póu
jī jiān
jī bì
jī bēng
jī zhú
jī shǒu
jī chù
jī tiě
jī gǎo
jī gǔ
jī zhōng
jī qiú
jī chuáng
jī kuì
jī jū
jī zhào
jī kuǎ
jī fú
jī gǔ
jī zhēn
jī zhá
jī fǒu
jī wèng
jī bō
jī kǎo
jī zú
jī chī
jī jìng
jī xù
jī bāng
jī péng
jī yuán
jī tuò
jī qìng
jī shǎng
jī gǔ
jī lì
jī ōu
jī yī
jī duó
jī xiān
jī tuì
jī duàn
jī gé
jī jūn
jī chán
jī xū
jī fú
jī qiē
jī xiá
jī è
jī wán
jī dòng
jī gōng
jī pī
jī nán
jī dǎ
jī wèi
jī fǔ
jī mǎ
jī zhēng
jī yuè
jī zhuàng
jī shuǐ
jī qiú
jī zhàng
jī diāo
jī jiù
jī zhào
xǐ fú
zhāo fú
tí fú
lú fú
sǎo fú
wéi fú
shù fú
kuāng fú
yíng fú
bá fú
fǔ fú
jiǎo fú
pái fú
shàn fú
yù fú
fǎng fú
piāo fú
jiǎo fú
pī fú
jī fú
bái fú
mó fú
fàn fú
mó fú
tí fú
zhòng fú
mó fú
bǐng fú
biāo fú
guī fú
nì fú
fěn fú
piāo fú
pì fú
liáo fú
fǔ fú
bāo fú
zhú fú
zōng fú
zhǎn fú
qīng fú
zhǎn fú
chuī fú
yīng fú
pāo fú
zhǔ fú
qīng fú
jǐng fú
jiān fú
zhào fú
jiǔ fú
huī fú
guò fú
kǎi fú
hóng fú
yíng fú
jiǎn fú
jiǎn fú
zhěng fú
yíng fú
zhuó fú
jīn fú
qū fú
shì fú
dà fú
gù fú
chú fú
miè fú
⒈ 拍击；拍打。
引南唐刘崇远《金华子杂编》卷上：“周侍中寳与高中令駢起家神策军将，而击拂之妙，天下知名。”
《宋史·郭从义传》：“从义善击毬，尝侍太祖於便殿，命击之。 从义易衣跨驴，驰骤殿庭，周旋击拂，曲尽其妙。”
⒉ 布茶时的一种手法。参见“分茶”。
引宋王明清《挥麈后录馀话》卷一：“上命近侍取茶具，亲手注汤击拂。少顷，白乳浮醆面，如疎星澹月。顾诸臣曰：‘此自布茶。’饮毕皆顿首谢。”
击jī(1)（动）打；敲打：～鼓｜～掌｜旁敲侧～。(2)（动）攻打：袭～｜游～｜声东～西。(3)（动）碰；接触：冲～｜撞～｜目～（亲眼看见）。
拂读音：fú,bì[ fú ]1. 拭，掸去：拂拭。拂尘。
2. 轻轻擦过：拂晓。春风拂面。微风拂煦。
3. 甩动，抖动：拂袖而去。
4. 违背，不顺：忠言拂耳。拂逆。