gōng yǎng
gōng rén
gōng hè
gōng yíng
gōng zhí
gōng nú
gōng shùn
gōng chì
gōng qián
gōng jiǎn
gōng dé
gōng qín
gōng sù
gōng fú
gōng xǐ
gōng guǎn
gōng mǐn
gōng dèng
gōng wéi
gōng hòu
gōng gōng
gōng xiào
gōng jìng
gōng chéng
gōng zhèng
gōng dài
gōng ràng
gōng tǒng
gōng yuē
gōng yuàn
gōng shì
gōng shùn
gōng kǎi
gōng mì
gōng wéi
gōng xiǎn
gōng mò
gōng qiān
gōng xiè
gōng mìng
gōng tīng
gōng xùn
gōng jiāng
gōng sòng
gōng sù
gōng qǐng
gōng jié
gōng shèn
gōng hé
gōng jǐn
gōng wèi
gōng jǐ
gōng kè
gōng zhuāng
gōng bǐ
dì wéi
zhí wéi
zhuī wéi
dòng wéi
dū wéi
wò wéi
gèn wéi
xùn wéi
sī wéi
kūn wéi
gōng wéi
yē wéi
xiān wéi
tú wéi
èr wéi
jū wéi
sì wéi
fáng wéi
fāng wéi
chóu wéi
wáng wéi
fú wéi
qiè wéi
tiān wéi
tú wéi
chí wéi
gāng wéi
pán wéi
wèi wéi
dōng wéi
guǎn wéi
qián wéi
jiě wéi
yán wéi
hóng wéi
biān wéi
suī wéi
tú wéi
móu wéi
chún wéi
guó wéi
miǎn wéi
lián wéi
jiǔ wéi
bā wéi
fān wéi
jiāng wéi
jiā wéi
qǐ wéi
kuāng wéi
huáng wéi
（动）用好听的话奉承人。［近］奉承。
⒈ 亦作“恭惟”。
⒉ 对上的谦词。一般用于行文之始。
引汉王褒《圣主得贤臣颂》：“恭惟《春秋》法王始之要，在乎审己正统而已。”
宋苏轼《杭州谢放罪表》：“恭惟皇帝陛下，睿哲生知，清明旁达。”
清吴伟业《上马制府书》：“恭维老祖公望重枢衡，功高戡定。”
⒊ 称颂，奉承。
引《官场现形记》第三二回：“赵大架子听了他这一番恭维，心上着实高兴。”
茅盾《一个女性》三：“他们当面恭维你，可是转过背去又在说你的坏话呢！”
恭敬思之。如：「恭维鞠养」。也作「恭惟」。