máng wén
máng xiāo
máng zhēn
máng jiǎo
máng dá
máng xié
máng ér
máng xié
máng cǎi
máng xiāo
máng yàn
máng hū
máng máng
máng lǚ
máng sù
máng jù
máng yán
máng cì
máng cǎo
máng zhòng
máng mèi
máng hū
máng hū
máng wù
máng xǐ
máng rèn
máng yáng
máng juē
máng láng
máng è
máng zhēn
máng rán
máng dàng
máng yǐng
máng shén
máng máo
máng bèi
máng yáng
máng tóu
máng yù
máng guǒ
máng huāng
qǔ rèn
máng rèn
dāo rèn
cuì rèn
shǐ rèn
bīng rèn
qiāng rèn
qì rèn
zhuī rèn
jí rèn
liǎn rèn
xiōng rèn
yú rèn
jiǎ rèn
fú rèn
gē rèn
tǐng rèn
jiān rèn
yíng rèn
máng rèn
jīn rèn
juǎn rèn
shì rèn
dǎo rèn
gōu rèn
tíng rèn
fā rèn
xiāng rèn
bīng rèn
xuè rèn
tuī rèn
xián rèn
zhī rèn
jiāo rèn
xíng rèn
jiē rèn
shuāng rèn
xiàn rèn
dùn rèn
kuáng rèn
dǐ rèn
wǔ rèn
cùn rèn
qí rèn
lì rèn
fēi rèn
yóu rèn
shù rèn
fēng rèn
yǐng rèn
jiǎo rèn
mào rèn
xuě rèn
qióng rèn
fēng rèn
chǐ rèn
lòu rèn
shǒu rèn
liǎng rèn
lián rèn
chuàng rèn
sǐ rèn
zhí rèn
zì rèn
⒈ 指刀剑锐利处。俗称刀尖、刀口。
引汉贾谊《治安策》:“屠牛坦一朝解十二牛,而芒刃不顿者,所排击剥割,皆众理解也。”
唐刘禹锡《山阳城赋》:“有利器而倒持兮,曾何芒刃之足舒!”
⒉ 比喻人的才气、锐气。
引唐刘禹锡《衡州刺史吕君集纪》:“两科连中,芒刃愈出。”
⒊ 犹斧钺。借指诛杀。
引清钱谦益《都察院左都御史李公神道碑》:“令涇下车未几,閭里銖两之奸皆通知之,不事芒刃,渐摩教化。”
刀口,刀的锋刃。
如:「见那芒刃闪著金光,早吓得两腿发软。」
芒máng(1)(名)草本植物;生于山地和田野间;果实多毛。(2)(名)某些禾本科植物子实的外壳上长的针状物。
刃读音:rèn刃rèn(1)(名)(~儿)刀剪等的锋利部分;刀口:刀~。(2)(名)刀:利~|白~战。(3)(动)用刀杀:手~奸贼。