máng láng
máng mèi
máng è
máng yàn
máng yǐng
máng rán
máng máo
máng dá
máng yù
máng xiāo
máng xié
máng cǎi
máng yáng
máng guǒ
máng rèn
máng juē
máng dàng
máng yáng
máng xié
máng xǐ
máng yán
máng ér
máng wén
máng bèi
máng cì
máng wù
máng hū
máng zhēn
máng cǎo
máng máng
máng hū
máng huāng
máng zhēn
máng shén
máng zhòng
máng xiāo
máng jiǎo
máng lǚ
máng sù
máng tóu
máng jù
máng hū
xī láng
cáo láng
xiè láng
yán láng
shān láng
zhōng láng
bīn láng
jùn láng
bàn láng
wài láng
suǒ láng
zhōu láng
xiāo láng
huò láng
máng láng
hù láng
tái láng
xuǎn láng
chéng láng
xiān láng
kū láng
qián láng
zhào láng
xiàng láng
liè láng
zhòng láng
cháo láng
fù láng
yuán láng
hé láng
cái láng
fěn láng
shū láng
hú láng
zhú láng
lín láng
máng láng
ruǎn láng
liǔ láng
yù láng
hān láng
xuān láng
liú láng
shěng láng
mén láng
shěn láng
sūn láng
dāng láng
yú láng
cháng láng
huì láng
yǔ láng
niǎn láng
tán láng
hǎi láng
zhāi láng
shī láng
liù láng
huā láng
dùn láng
xián láng
jié láng
wǎn láng
péng láng
ā láng
bǔ láng
jǐn láng
wǔ láng
fǎ láng
xīn láng
xīng láng
sān láng
lǎo láng
lú láng
yì láng
zhǎo láng
fó láng
èr láng
chén láng
zhuàng láng
yù láng
féng láng
qián láng
xiǎo láng
xíng láng
màn láng
tián láng
yán láng
fèng láng
pǐn láng
bā láng
nǚ láng
lù láng
dōng láng
lìng láng
qíng láng
biàn láng
nǎi láng
jié láng
niú láng
nèi láng
bù láng
huān láng
pān láng
jiǎng láng
gē láng
qīng láng
sàn láng
shì láng
yá láng
zhā láng
zhū láng
shí láng
cūn láng
yán láng
wàng láng
jiāng láng
jiàn láng
wén láng
ér láng
hù láng
míng láng
mǎ láng
guō láng
⒈ 牧童。
引元孔学诗《东窗事犯》第一折：“教这个牧童村叟蠢芒郎，到能够暮登天子堂。”
《古今小说·陈从善梅岭失浑家》：“架上麻衣，昨日芒郎留下当；酒帘大字，乡中学究醉时书。”
泛指村人。《清平山堂话本．陈巡检梅岭失妻记》：「架上麻衣，昨日芒郎留下当，酒市大字，乡中学究醉时书。」元．孔文卿《东窗事犯．第一折》：「教这个牧童村叟蠢芒郎，到能够暮登天子堂。」也作「忙郎」。
芒máng(1)（名）草本植物；生于山地和田野间；果实多毛。(2)（名）某些禾本科植物子实的外壳上长的针状物。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。