cōng lǜ
cōng chǔ
cōng lóng
cōng mào
cōng yù
cōng càn
cōng lóng
cōng qiān
cōng huáng
cōng lǜ
cōng méng
cōng lóng
cōng huā
cōng líng
cōng qiàn
cōng cōng
cōng lóng
cōng méng
cōng bái
cōng jīng
cōng qiàn
cōng hǎi
cōng cuì
cōng lóng
cōng wèi
cōng yù
cōng lóng
cōng tóu
cōng qīng
cén wèi
qiān wèi
biāo wèi
sēn wèi
yìng wèi
ān wèi
píng wèi
làn wèi
yù wèi
càn wèi
yǎo wèi
zǎo wèi
wēi wèi
àn wèi
qiàn wèi
chōng wèi
huì wèi
fēng wèi
xiù wèi
xióng wèi
lán wèi
diāo wèi
cóng wèi
bīn wèi
shàn wèi
bǐng wèi
fán wèi
huàn wèi
wěng wèi
zǎn wèi
jùn wèi
cōng wèi
fú wèi
yī wèi
duì wèi
bào wèi
ān wèi
yàn wèi
bīn wèi
⒈ 亦作“葱蔚”。草木青翠而茂盛。
引元刘祁《归潜志》卷十四：“桂椒葱蔚兮，松柏青苍。”
《红楼梦》第二回：“就在后边一带花园里，树木山石，也都还有葱蔚洇润之气，那里像个衰败之家。”
《林则徐日记·道光二十二年九月初二》：“自入高臺境内，田土腴润，涧泉流处皆有土木小桥，树林葱蔚，颇似南中野景。”
冰心《寄小读者》二三：“每人每年在祖墓旁边，种一棵小树，不到十年，我们中国也到处有了葱蔚的山林。”
葱cōng(1)（名）多年草本植物；有辛辣味：大～。(2)（形）青色：～翠。
蔚读音：wèi,yù[ wèi ]1.茂盛；盛大：～然成风。
2.有文采的：云蒸霞～。