cōng qiàn
cōng hǎi
cōng tóu
cōng líng
cōng lǜ
cōng qiàn
cōng lǜ
cōng huā
cōng lóng
cōng mào
cōng lóng
cōng cuì
cōng jīng
cōng lóng
cōng cōng
cōng méng
cōng qīng
cōng méng
cōng lóng
cōng yù
cōng chǔ
cōng bái
cōng lóng
cōng lóng
cōng càn
cōng qiān
cōng wèi
cōng huáng
cōng yù
qīng cuì
wěi cuì
xiān cuì
lěng cuì
yǐ cuì
duǒ cuì
diǎn cuì
yōu cuì
dié cuì
wǎn cuì
qíng cuì
hóng cuì
gū cuì
lǜ cuì
bǎi cuì
kǒng cuì
cōng cuì
jìng cuì
sǒng cuì
yàn cuì
shēng cuì
diàn cuì
huā cuì
lán cuì
tà cuì
kōng cuì
dī cuì
nóng cuì
yī cuì
fěi cuì
bái cuì
huán cuì
yù cuì
jīn cuì
ní cuì
liǎn cuì
qīng cuì
cāng cuì
chóu cuì
hán cuì
hēi cuì
dié cuì
cāng cuì
é cuì
shān cuì
cǎi cuì
jī cuì
nuǎn cuì
hán cuì
xīn cuì
yān cuì
liǔ cuì
héng cuì
xiāng cuì
jiāo cuì
shí cuì
jīng cuì
葱翠cōngcuì
(1) 草木茂盛青翠
例葱hAo86.翠的树木英fresh green⒈ 亦作“葱翠”。
⒉ 青翠；苍翠。
引汉王延寿《鲁灵光殿赋》：“葱翠紫蔚，礧碨瓌瑋，含光晷兮。”
南朝梁简文帝《和湘东王首夏》：“竹水俱葱翠，花蝶两飞翔。”
唐玄奘《大唐西域记·葱岭》：“地多出葱，故谓葱岭，又以山崖葱翠，遂以名焉。”
明汤显祖《牡丹亭·拾画》：“好个葱翠的篱门，倒了半架。”
⒊ 青翠而茂盛，葱茏。
引宋欧阳修《庭前两好树》诗：“风霜岁苦晚，枝叶常葱翠。”
清沉复《浮生六记·闺房记乐》：“老僕前导，过石桥，进门，折东曲径而入，迭石成山，林木葱翠。”
青翠。