hùn máng
miǎo máng
mí máng
hào máng
hào máng
míng máng
wēi máng
cāng máng
yāng máng
míng máng
huāng máng
miǎo máng
cāng máng
chún máng
cāng máng
hóng máng
miǎo máng
mǎng máng
hàng máng
wāng máng
dàn máng
xiōng máng
mí máng
míng máng
hūn máng
yǎo máng
hún máng
cāng máng
沧茫cāngmáng
(1) 无边无际、视野(好工具.)迷茫的样子
英endlessly vast⒈ 苍茫，旷远。
引晋王嘉《拾遗记·少昊》：“少昊以金德王。母曰皇娥，处璇宫而夜织，或乘桴木而昼游，经歷穷桑沧茫之浦。”
唐皇甫冉《送陆鸿渐赴越》诗：“迢递风日间，沧茫洲渚晚。”
清李渔《比目鱼·肥遯》：“因此上，任飘蓬付与沧茫。”