shēng ǒu
shēng lǜ
shēng wén
shēng shì
shēng dài
shēng yīn
shēng míng
shēng tǎo
shēng róng
shēng dié
shēng bīng
shēng sī
shēng làng
shēng luè
shēng sù
shēng shī
shēng kài
shēng qiáng
shēng chuán
shēng niǔ
shēng jì
shēng nà
shēng jiāo
shēng yù
shēng yì
shēng wēi
shēng sòu
shēng yún
shēng mǔ
shēng bō
shēng zǔ
shēng gē
shēng yuè
shēng jié
shēng wèi
shēng sè
shēng cǎi
shēng huà
shēng yīng
shēng jià
shēng jiā
shēng pǔ
shēng xùn
shēng yùn
shēng jì
shēng nà
shēng jì
shēng shī
shēng néng
shēng wàng
shēng diào
shēng líng
shēng yā
shēng yù
shēng dù
shēng qū
shēng jì
shēng qiāng
shēng gǔ
shēng zhù
shēng xī
shēng yán
shēng bǐ
shēng fāng
shēng shù
shēng cái
shēng liàng
shēng rě
shēng wèn
shēng yuān
shēng chén
shēng bù
shēng qíng
shēng nuò
shēng jì
shēng jí
shēng kǒu
shēng yóu
shēng hū
shēng hāi
shēng cí
shēng lèi
shēng yáng
shēng huá
shēng yǐng
shēng shē
shēng míng
shēng yuán
shēng ér
shēng xiāng
shēng yàn
shēng qì
shēng chā
shēng xiǎng
shēng sǎng
shēng liè
shēng zǐ
shēng lì
shēng de
shēng zhāng
shēng kòng
shēng yǐn
shēng liè
shēng páng
shēng mào
shēng pín
shēng biàn
shēng chǎng
jiù wén
bèi wén
fū wén
hé wén
wū wén
jù wén
pù wén
jiàn wén
yàn wén
qǐ wén
qià wén
xún wén
tīng wén
xiōng wén
bǎo wén
duō wén
míng wén
suǒ wén
jiǎng wén
hǎn wén
biàn wén
téng wén
zhāng wén
zhe wén
shàng wén
sù wén
fēng wén
jù wén
zhòu wén
qí wén
sǒng wén
huì wén
dá wén
wǎng wén
tì wén
rěn wén
làng wén
yì wén
xiù wén
dùn wén
míng wén
dǔ wén
wán wén
yù wén
piē wén
jìn wén
chuán wén
bào wén
guǎ wén
shàn wén
yì wén
fèng wén
xiāo wén
zhù wén
gāo wén
dà wén
dú wén
hài wén
shú wén
wú wén
xiǎo wén
ěr wén
guī wén
xīn wén
yǐ wén
biǎo wén
wū wén
fǎng wén
jiǎn wén
chén wén
lìng wén
yuǎn wén
xiāng wén
yīn wén
sù wén
fā wén
yù wén
jǐng wén
qù wén
nán wén
jiā wén
xí wén
fāng wén
jiē wén
jì wén
shēng wén
chǒu wén
zhāng wén
yì wén
hǎo wén
chuàng wén
dēng wén
fù wén
bǐng wén
fēi wén
xīng wén
bù wén
fù wén
bìng wén
bó wén
yàn wén
yù wén
piāo wén
lǐng wén
qiǎn wén
1.亦作"声问"。 2.[.好工具]音信。 3.名声。
⒈ 亦作“声问”。音信。
引《国语·越语上》：“寡君句践乏无所使，使其下臣种，不敢彻声闻於天王。”
《吕氏春秋·赞能》：“孙叔敖、沉尹茎相与友， 叔敖游於郢三年，声问不知，修行不闻。”
《汉书·苏武传》：“前发匈奴时， 胡妇适产一子通国，有声问来，愿因使者致金帛赎之。”
《北史·儒林传下·刘炫》：“炫与妻子，相去百里，声闻断絶。”
宋沉括《梦溪笔谈·谬误》：“丁晋公之逐，士大夫远嫌，莫敢与之通声问。”
范文澜蔡美彪等《中国通史》第三编第四章第一节：“唐北庭节度使李元忠、安西四镇留后郭昕率将士守境，与朝廷声问中断。”
⒉ 亦作“声问”。名声。参见“声闻过情”。
引《荀子·大略》：“德至者色泽洽，行尽而声问远。”
《韩非子·内储说上》：“子闻寡人之声闻，亦何如焉？”
《三国志·蜀志·许靖传》“南阳宋仲子於荆州与蜀郡太守王商书” 裴松之注引晋陈寿《益州耆旧传》：“商字文表，广汉人，以才学称，声问著於州里。”
唐玄奘《大唐西域记·健驮逻国》：“﹝论师﹞少好学，有才辩，声闻遐被，法俗归心。”
宋沉辽《真觉开堂》：“自诸祖述作已达者，皆著声问。”
清曹寅《题云辨上人小照》诗：“行识自来矜色相，声闻何惜证飞仙。”
⒊ 梵文意译。佛家称闻佛之言教，证四谛之理的得道者。常指罗汉。
引《大乘义章》卷十七：“观察四諦而得道者，悉名声闻。”
《大乘义章》卷十七：“从佛声闻而得道者，悉名声闻。”
《敦煌变文集·维摩经押座文》：“五百声闻皆被訶，住相法空分取证。”
佛教谓从他人开示、教授佛法，进而修行悟道者。
声shēng(1)（名）（～儿）声音：雨～。(2)（量）表示声音发出的次数：喊了两～。(3)（动）发出声音；宣布；陈述：～东击西。(4)（名）名声：～誉｜～望。(5)（名）声母：双～叠韵。(6)（名）字调：平～｜四～。
闻读音：wén闻wén(1)（动）听见：～见。(2)（名）消息：新～。(3)（名）名声：艳～。(4)（名）知识；见闻：博学多～。(5)（动）用鼻子嗅：味道好～。