wū sú
wū sè
wū lèi
wū guān
wū huì
wū màn
wū shǐ
wū chí
wū màn
wū rǎn
wū shā
wū huǐ
wū shàng
wū miàn
wū bì
wū liè
wū miè
wū xià
wū shāng
wū lái
wū zhū
wū huò
wū ào
wū luàn
wū dú
wū huài
wū dé
wū wén
wū dú
wū nì
wū lóng
wū dào
wū rǔ
wū xié
wū jūn
wū yán
wū zhuó
wū xíng
wū gòu
wū zūn
wū nào
wū shuǐ
wū miè
wū màn
wū màn
wū zhǒng
wū jiàn
wū míng
wū sǔn
wū hè
wū lì
wū liáo
wū yuè
wū wā
wū hēi
wū zāng
wū jiàn
wū ní
wū zūn
wū huì
wū diǎn
wū miè
wū zé
wū ào
wū zhēn
wū làn
wū gōng
wū màn
wū póu
wū zì
wū fù
wū bēi
wū huì
wū zūn
wū zāo
wū nìng
wū pì
jìn màn
zī màn
guǎng màn
hào màn
lián màn
gàn màn
yóu màn
fán màn
huī màn
dàn màn
xián màn
dàn màn
yíng màn
mǐ màn
yán màn
hàn màn
làn màn
mí màn
sā màn
làn màn
miǎo màn
sǎn màn
zhē màn
yōu màn
wū màn
rǒng màn
xuě màn
bā màn
hún màn
huǎn màn
huàn màn
shěn màn
hùn màn
làng màn
mí màn
huàn màn
hǎi màn
xié màn
fú màn
qǐ màn
mǐ màn
hàn màn
xiàn màn
qiān màn
yǎo màn
fàng màn
wò màn
chán màn
mí màn
hū màn
yǎo màn
miǎo màn
liú màn
hǎn màn
mí màn
wú màn
làn màn
lán màn
miǎo màn
zhān màn
wū màn
lún màn
hào màn
hùn màn
⒈ 亦作“汚漫”。 污秽，卑污。
引《荀子·儒效》：“行不免於污漫，而冀人之以己为修也；甚愚沟瞀，而冀人之以己为知也：是众人也。”
《荀子·富国》：“百姓晓然皆知其污漫暴乱而将大危亡也。”
杨倞注：“污、漫皆秽行也。”
晋干宝《搜神记》卷十三：“欲取饮者，皆洗心志，跪而挹之，则泉出如飞，多少足用；若或污漫，则泉止焉。”
⒉ 玷污；污染。
引《新唐书·陈子昂传赞》：“子昂乃以王者之术勉之，卒为妇人訕侮不用，可谓荐圭璧於房闥，以脂泽污漫之也。”
《资治通鉴·唐德宗兴元元年》：“镇亦忝列曹，不能捨生，以至於此，岂可復以己之腥臊汚漫贤者乎！”
⒊ 犹污墁。涂抹。参见“污墁”。
引宋宋□ 《新编分门古今类事·董齐医画》：“﹝董羽﹞善画水， 太宗作端拱楼，命羽四壁画龙水……皇子尚幼，遥见壁画，惊啼不敢视，命亟汚漫之。”
污辱、玷污。《新唐书．卷一○七．陈子昂传．赞曰》：「子昂乃以王者之术勉之，卒为妇人讪侮不用，可谓荐圭璧于房闼，以脂泽污漫之也。」也作「污僈」。
污(1)（名）浑浊的水；泛指脏的东西：去～粉｜～水。(2)（形）脏：～泥｜～垢。(3)（形）不廉洁：贪～｜贪官～吏。(4)弄脏：玷～｜奸～。
漫读音：màn漫màn(1)（动）水过满；向外流：水～出来了。(2)（形）到处都是；遍：～山遍野｜黄沙～天｜～天大雾。(3)（动）不受约束；随便：散～｜～谈｜～无目的。